Maandag 18 mei op Schiphol afgesproken met dochter Esther om samen naar Manchester te vliegen. Het was al weer twee weken geleden dat ik met Huyb in Schotland gelopen had dus moesten wij er maar weer eens op uit trekken. Ditmaal met Esther om via kanaaltjes/jaagpaden te gaan lopen van Manchester naar Liverpool. Vorig jaar dit soort lopen ontdekt tijdens onze trip via de Pennineway. Bij aankomst op Manchester-airport regende het behoorlijk dus Engeland waardig. Na de trein naar het centrum, lunchen in de pub en vervolgens de juiste bus gezocht. Op naar het plaatsje Leigh waar onze tocht zou beginnen. Daar aangekomen koffie en een taartje bij Costa en vervolgens het kanaaltje opgezocht. Inmiddels was tijdens de koffie de zon doorgebroken waarna wij dus goedgemutst zonder muts op pad gingen.
Nou ja……. ik had wel een muts bij me maar dat was niet onaangenaam. (Ze leest m’n blogs toch nooit……..) Na een prettige wandelpartij kwamen wij om c.a. 18.00 uur aan in Wigan alwaar een hotelleke geboekt was. Na enig zoeken werd dit gevonden, …………… kamers boven een gezellige pub en niet duur. Nou dat laatste heb ik geweten. Het was er schoon, warm, een redelijk goed bed, prettige douche, handdoeken etc. prima tot zo ver,
echter een klein minpuntje , ………….. de inrichting leek op die van een bordeel, best apart voor een keer maar om daar nou met je jongste dochter te moeten slapen ……………………….. ?
Zeg pap ……….. die kamer heb jij zeker uitgezocht ……….. ja hoor ……….. als oppassende vader krijg je toch overal de schuld van dus dit kon er ook nog wel bij. Die avond fantastisch gegeten bij de buurman ” de hot olive” o.i.d. en de volgende dag ontbeten bij McDonalds (een vakantie mag een paar centen kosten immers) waarbij het inmiddels stortregende. De regenkleding kwam goed van pas evenals de raincovers van onze rugzakken. Halverwege die ochtend zelfs in de hagel gelopen maar ach wie doet je wat als je er op gekleed bent. Kort voor de middag brak de zon weer door en regen hebben we daarna die week niet meer gezien. Na een aantal dagen kanaaltjes langs lopen kwamen wij aan in Liverpool en besloten aldaar de stad te gaan bekijken. Het centrum, the Waterfront, the docks allemaal hartstikke leuk en indrukwekkend. Een topstadje zou JC gezegd hebben. Bij het Waterfront stond ook de geel (flowerpower) geschilderde bus van de Magical Misterytour zoals in de gelijknamige film en de omslag van het dubbel eepeetje welk ik destijds nog in bezit had want ja……….. wie Liverpool zegt zegt natuurlijk ook Beatles. Na hevig aandringen van Esther ( ja ha..) besloten een tweetal tickets te kopen voor de rondtour de volgende dag want ja ook de educatie voor de jeugd moest bij deze trip niet vergeten worden. He’ Pap vertel nog eens van Woodstock ……..??? Nou ………. ik beken het eerlijk ……….. het was gewoon hartstikke leuk, de geboortehuizen van de fabfour, de weg die onderweg naar school (o.a.) genomen werd….Penny Lane, the Cavern waar het na het Hamburgverhaal allemaal zo’n beetje begon , kortom mocht U ooit in de gelegenheid zijn ………………….. de voorzitter kan het U aanbevelen.
Na vorig jaar in Londen al eens over het zebrapad van Abbey Road gelopen te hebben was dit voor mij persoonlijk dan ook zeer de moeite waard. ’s avonds heerlijk gegeten bij een indiaas restaurant aan de rand van Liverpool naast de beroemde renbaan van Aintree ( the grand National ) , een prima hotelletje ook daar in de buurt met dit keer zeer stichtelijke plaatjes aan de muren en de volgende dag per trein richting Manchester (airport) voor de terugreis naar Amsterdam.
Wij schrijven 29 april 2015, in de vroege ochtend (08.00 uur ) lopend met rugzak naar het station in Meppel. Trein naar Schiphol, in Zwolle stapt Huyb in, op Schiphol even Mc-Donallen met koffie, vliegtuig in, 5 kwartier later vliegtuig uit en lopen naar ( c.a. 3 km ) een gunstig gelegen station. Na 5 min. wachten de trein naar het havenplaatsje Ardrossan, daar boottickets gehaald en net voor de gangway opgehaald werd aan boord kunnen piepen op weg naar the isle of Arran. Je verteld het in een zucht maar zo ging het werkelijk ……….. alles sloot mooi aan en een uur later stonden wij op het mooie eiland Arran, ook wel genaamd “klein Schotland” . Vanaf de ferry was de sneeuw op de toppen al goed zichtbaar geweest.
Op naar ons eerste verblijf, een B&B genaamd Rosaburn Lodge van de uitbaters Paul en Leen. Een welkomstbrief in keurig engels had ik reeds in bezit. Kom je daar binnen …… blijkt het een belgisch stel te zijn dus gewoon Paul en Lena. Neemt niet weg dat zij daar schitterend wonen, mooi huis, schitterende grote tuin gelegen aan een riviertje, nee, uw voorzitter heeft wel op mindere plaatsen gebivakkeerd en een gastvrije ontvangst was ons deel.
Bij het uitpakken van onze rugzakken op de (bad)kamer werd mij iets gewaar waarbij direct alles op z’n plaats viel. Dat Huyb als ie een kast opendoet na gebruik daarvan altijd de deur laat open staan was mij en zijn vriendin Enid al lang bekend maar dat de man nu ook nog een roze scheermes uitpakte ………………………. gelukkig hadden we twee aparte bedden waarover straks nog veel meer.
Na een vorstelijk diner in het lokale restaurant en een Drambuie met koffie na, snel de (aparte ) bedden in ter voorbereiding op een ( volgende dag ) ietwat bizarre tocht.
Dat er sneeuw lag op de top van de Goatfell was reeds te zien en dat we daar door heen moesten om de top te bereiken naar het pad daarachter was niet moeilijk te bedenken maar ’t had toch wel wat voeten in aarde/sneeuw werd ons al snel duidelijk. Na een mooie wandeling (licht steigend ) van enkele kilometers begon het echte werk en werd het klimmen. Klimmen werd op den duur klauteren, de sneeuw soms kniehoog en absoluut geen zicht meer van een pad. Ja, de top zou je zeggen maar die kun je op 10 manieren benaderen. Flink waaien daar >800 meter en door maar enkele voetstappen in de sneeuw te volgen in de hoop dat onze voorganger de weg wist, omhoog glippend en glijend. Niet snel maar uiteindelijk na enkele uren bereikten wij de top waar deels de sneeuw verdwenen was en een schitterend uitzicht ons deel was.
Tot zover lastig maar te doen. De lunchpakketjes van Leen deden hun werk en de bedoeling was om daarna over de ridges (bergkammen) naar een andere berg te gaan en daarna af te dalen. Nou dat hebben deze amateur sherpa’s geweten. Geen merktekens, paden of andere aanwijzingen. Door over grote stenen en rotspartijen te klauteren moesten we er achter komen of je aan de andere zijde weer kon zakken.
Een aantal malen hebben we dan ook verkeerd gegokt en moesten we terug om het te proberen via een andere route. Tamelijk vermoeiend maar ook wel een beetje spannend en uitdagend. Via een hilarisch tafereel van mijn amateur sherpa vastgelegd op video welke na afloop verklaarde toch liever in de kroeg te zitten voorzien van goede whisky is e.e.a. bewaard gebleven voor ’t nageslacht. Omkijkend op een gegeven moment dacht ik even wijd-arms Jezus van Nazareth tegen de bergwand te zien hangen echter het bleek slechts ene Timmers uit Zwolle. Om een lang verhaal lang te laten ……….. ?? we hebben het gehaald en na een terugtocht via een dal weer bij de weg uitgekomen hadden we eigenlijk geen zin om nog eens 7 km naar ons slaapadres terug te lopen. Na afgesproken te hebben te gaan liften stak ik mijn duim op en werkelijk twee seconden later stopte er een een luxe 4serie GT met mooie roodlederen bekleding ( de auto was 6 wk.nieuw ) met een aardig ouder stel die ons vervolgens voor de deur van ons onderkomen afgezet hebben.
Na de wat bizarre (loop)tocht eindigend via een lift in een luxe BMW en de volgende ochtend uitgeslapen en uitgebreid Schots ontbeten te hebben jawel compleet met black pudding en haggis ( ik ga ’t echt nog een keer lekker vinden ook ), maakten wij ons gereed om dit keer met complete rugzak te vertrekken voor een tocht van c.a. 25 km over het z.g. zadel van Glen Rosa. Een dwarshelling van c.a. 500 meter hoog maar een peuleschil vergeleken bij gisteren. De afdaling aan gindse zijde ( volgens belgische Leen ) was nog knap lastig en zou je soms beter achterstevoren kunnen doen omdat het in de kloof daar ter plaatse behoorlijk steil zou zijn. Een beetje gelijk kreeg ze al ben ik niet achterstevoren er af gegaan. Een lastige afdaling waar geen eind aan kwam was wel ons deel. Echter ……………. beginnen bij het begin. Onze kamer-en-suite was redelijk luxe en op de tweede dag lagen er zelfs nog twee extra (grote) badhanddoeken naast een zelfs nog ongebruikte. Opgeruimd als ik ben heb ik derhalve drie schone handdoeken opgeborgen in de lade van het badkamermeubel onder de wasbak. Na uitgebreid afscheid genomen te hebben van Leen en Paul , ik dacht dat ik kon lullen maar hier werd ik dan toch glansrijk verslagen. Man wat kan die Paul leuteren, er kwam geen eind aan. Uiteindelijk mochten wij gaan om te beginnen aan onze geplande trip welke zou eindigen bij een goedkoop hotelletje noordwaards. Een mooie tocht door een dal met veel fasanten, de zon scheen, het pad was (nog) goed, we waren c.a. drie kilometer onderweg daar waar na een hek het pad wat lastiger begon te worden toen ik schrok omdat ik een orginele hollandse fietsbel achter mij hoorde. Ik ging opzij om de MTB’er die ik verwachte voorbij te laten gaan, waarschuwde ook Huyb die vooruit liep edoch ………………. wat er kwam, geen MTB’er. Toen ik verbaasd omkeek werd het landschap niet bepaald fraaier. Op een oud roestig fietsje gekleed o.a. in een korte broek welke een kruising leek tussen een afgeknipte pyamabroek, te grote zwembroek en poetslap en crocks met een laf kleurtje aan de voeten was daar onze Paul. Awel menneke wij missen drie handdoeken en daar witte gij vast meer van he’ ? Ik moest even schakelen ……………. Nou eehh Paul in de badkamer staat een badmeubel met een grote lade en omdat we die handdoeken toch niet nodig hadden heb ik ze maar daar in opgeborgen. Reactie van Paulus ………. Ah wel ziede gij, zeg ik nog tegen Leen, Ollanders doen zo iets nie, Engelsen en Schotten die zijn niet te vertrouwen maar Ollanders …. ik het ze het nog zo gezegd ………….. die doen da nie. Nou, opgelost dan, echter een half uur later na uitgebreide verontschuldigingen mochten we weer verder. En eehhh Paul kijk voortaan eerst ff in die lade. Na een driekwart dag lopen klauteren en afdalen kwamen we bij ons hotelletje met 0 sterren waar het overigens wel oergezellig was en lekker hebben zitten eten die avond.
