VANUIT HOSPITAAL KOBLENZ NAAR ITALIE
De volgende ochtend dinsdag 3 oktober was zoonlief dermate hersteld dat wij verder konden richting zuid-duitse grens. Het was matig weer en in Kempten zouden wij beslissen afhankelijk van het weer of we de grandioze Passo Rombo (Oostenrijk/Italie) van 2700 m. zouden gaan rijden of bij slecht weer via de minder spectaculaire Brennerpas. Geslapen in een B+B vlak voor de Oostenrijkse grens en de volgende dag bleek het schitterend weer te zijn dus de Passo Rombo. Na uitsluitend c.a. 900 km snelwegen kwam het grote genieten van het motorrijden. Een schitterend landschap, een kronkelende weg tussen de bergen and last, de pas. De foto’s spreken voor zich.
Aan de andere zijde Bella Italia beginnend met een schitterende afdaling en op naar Rovereto onder Trente waar wij op de berg een B+B gevonden hadden bij een charmant en vriendelijk echtpaar met een fantastisch groot huis wat uitkeek op het dal naar Rovereto. Hij was gepensioneerd en straaljagerpiloot geweest bij de Italiaanse luchtmacht en zij …….. weet ik veel ? maar erg lief. Die avond gegeten in een perfect restaurant waarbij ik natuurlijk ging voor die “fantastico Spaghetti di mama” echter dat serveerde men niet. Met behulp van de leuke gastvrouw (type schilderes Ans Markus) kwamen wij uit het toch wel lastige menu en hebben lekker gegeten.
De volgende ochtend via binnenwegen naar Schio door die fantastische Dolomiten. Een kerkje hangend aan de rotswand, dorpjes met kronkelende doorgaande straatjes van 1 auto breed kortom zoals JC zei ……… De rest van de dag is bonus, dit was motorrijden zoals volgens mij motorrijden bedoeld moet zijn door de god van de tweewielers.
Na de middag werd het wat saaier, we moesten richting Triest en besloten de tolweg te nemen waar wij na vieren aan kwamen en besloten om maar gelijk door te rijden naar Kroatie via uiteraard Slovenie. De navigatie op de kortste route dus niet via de tolweg……… nou dat hebben de heren geweten. Via wederom smalle weggetjes in Slovenie kwamen wij plots op een grindweggetje uit waarbij ik dacht ” ’t zal wel een stukkie afsnijden dus door rijden maar” , echter het grindweggetje werd een pad met stenen en halverwege , lastig rijdend, nog even gestopt voor een fotootje.
Dit heb ik nu altijd gewild sprak JC , met mijn F800GS over dit soort paden. Nou, ………… dit pad werd even verderop een hel want de stenen werden steeds groter ( eenmaal ook mijn carter geraakt) en ook nog eens stijl omhoog maar ja er moest toch een keer een eind aan komen. Nou dat klopte echter anders dan gewenst want plots werd het zo steil dat ik met een slippend achterwiel stil stond met de voeten op de grond heb je dan alleen nog je voorrem en daar rem je een achteruit slippende motor van rond de 280kg niet mee af. Enkele tellen later lag ik dus plat wat mij nog een tweede keer overkwam en de immer vriendelijk zoon besloot z’n Pa maar na te gaan doen dus stonden we op een klotig stijl paadje motoren overeind te zetten. Gelukkig viel de schade reuze mee en werd besloten te trachten te gaan keren wat niet echt gemakkelijk bleek. Uiteindelijk met de motor uit en remmend in de eerste versnelling op het achterwiel kwamen we beneden en kwamen wij in het donker laat op ons verblijfadres aan in het noorden van Kroatie in Buzet.