KEY WEST

Voor wij op weg gingen naar Key West eerst twee dagen verbleven in Fort Mayers. De buitenhuizen (hout natuurlijk ) van Edison en dat van Henry Ford bezocht. E.e.a. samen met een museum/tentoonstelling van beide heren aangaande hun uitvindingen/verdiensten, heel interessant. Beiden wel behorend tot “the happy few” natuurlijk wat o.a. tot uiting komt als je de plaats van beide huizen, het uitzicht, de prive aanlegsteiger en het zwembad ( c.a. 1930 ) aanschouwd.

Hierna afgezakt naar Napels een luxe plaats voor gefortuneerde pensionado’s. Bijna alle huizen hier hebben insteekhaventjes, boothuizen, aanlegsteigers etc. voor de “zeer bovenmodale” scheepvaart. Eerst aan het strand de zon onder zien gaan in de Golf van Mexico.

Daarna zagen wij kans een tafeltje in een restaurantje te scoren aan de plaatselijke strip aldaar waarbij Convertible Rolls, Bentley en Maserati’s in meervoud voorbij kwamen zoeven.

Na twee dagen, we waren inmiddels beland in Miami, de geplande rit naar de “Key’s ” , te beginnen bij Key Largo en geheel aan het einde Key West. Bij ons vandaan zo’n 240 km waarbij via een smalle tweebaansweg en gemiddeld 70 km/uur je een groot deel van de dag kwijt bent. Onderweg bij Brutus Fishmarket een heerlijke lunch en tegen 16.00 uur eindelijk Key West. Heel leuk, heel apart, bijna uitsluitend houten huizen vanaf c.a. 1900 zo ook ons ( peperdure ) hotel dat stamde uit 1897.

Heel interessant was de woning van Ernest Hemmingway die hier woonde tot 1940 waarna hij naar Cuba verhuisde met een nieuw liefje. Overigens …… ook dat huis in Havanna hebben we ooit bezocht. We zijn geweest bij “the little whitehouse” het zomerverblijf van zeven presidenten w.o. Roosevelt, Truman en Kennedy. Je kon jezelf laten fotograferen op het meest zuidelijke puntje van de USA c.a. 150 km af Cuba. Daar stond een rijtje wachtenden en daar heeft de voorzitter geen tijd voor dus die puist maar op een afstand op de plaat gezet inclusief malloten die daar wel voor in de rij gaan staan. Dan was er ook nog Sloppy Joe’s , de kroeg waar Hemmingway wel kwam maar het schijnt dat de echte kroeg c.a. vijftig meter verder in een zijstraat was.

Het hotel was het goedkoopste wat te krijgen was maar peperduur. Je kreeg dan wel een kleine kamer met airco die meer herrie dan koelte gaf, een zeer matig ontbijtbuffet waarbij een 70-jarige in hotpants met blond geverfde haren compleet met uitgroei onnozel liep te doen (Bij een buffet doe je als gast immers alles zelf ) waarbij ook opviel dat op de vierkante bar op alle windrichtingen glazen potten stonden voor de tip. Nee, het hotel vond ik niet echt tiptop dus werd het ook geen toptip.

Maar voor de rest, echt waar , vonden wij Key West de moeite waard. Op de terugweg wederom een perfecte lunch bij Brutus Fishmarket.