MIAMI AGAIN
Miami verlaten nadat we op dag 1 aangekomen waren was zoals eerder vermeld een crime ! Je rijdt na de luchthaven richting een snelweg en staat voor de oprit al geheel vast, echt vast dus m.a.w. 15 minuten doen over minder dan 500 meter. Zeker een uur kostte het ons om uiteindelijk een beetje te gaan rijden. Zeven banen en beginnend met stapvoets, ongekend, ja ook dat is Amerika. Ook vanaf “the Key’s” naar ons hotel in Miami zeer rechte eindeloze wegen met almaar stoplichten. Je vergist je telkens in hoe groot die stad is en hoe lang c.a. 40 kilometer naar niet eens het centrum duurt met al die f… stoplichten. Buiten de stad op de interstate is het andere koek …………… ruimte zat, keep you lane, rechts inhalen dus toegestaan en wijdse vergezichten die als je nauwelijks 100km/uur mag rijden eindeloos voorkomen. Onderstaand wellicht een wat saai videootje geeft hier een beeld van maar als je rondom en ver weg kijkt krijg je een indruk van de ruimte en daardoor het ook relaxte verplaatsen van A naar B.
Maar goed …….. terug naar de laatste twee dagen in Miami. Uiteindelijk aangekomen bij ons hotel waar wij voor “the Key’s ” al een keer geslapen hadden, inchecken/uitpakken en direct maar richting “south beach” een dynamisch deel van Miami met strand, gigantische hotels, gezellige winkelstraten en deels een mooie architectuur aangaande bebouwing. Art-deco is de stijl die daar veelvuldig gehanteerd is en echt leuk om die typische kenmerken daarbij waar te nemen. Ook ons “Zen-hotel” had zulke stijlelementen.
Even parkeren op een rustig plekje op south-beach om m.b.v. een plattegrond te bepalen waarheen en hoe.
Opvallend is hier hoeveel spaans er gesproken wordt, soms bij de lunch maar ook in het restaurant ‘s-avonds een serveerster die nauwelijks engels sprak en waar het maar goed was ( voor ons dan ) dat op de kaart ook e.e.a. in het engels stond weergegeven zodat we een redelijke keuze konden maken. Aan de overigens heel aardige dame hadden wij daarbij niet zo veel. Toen ik na afloop niet om “the cheque” vroeg maar “la cuenta por favor” kreeg ik twee opgestoken duimen. Nou kun je dat ook uitleggen als ” blij dat ze opzouten” maar ik zag het die avond iets positiever.
Aan alles komt een end, zelfs je leven ( als je lang genoeg wacht ) maar Florida was uiteindelijk heel leuk “voor een keer” zeiden we er achteraan. New York, Washington, Philadelphia en natuurlijk de westkust vonden wij nog leuker en voor de overige staten ( er is nog zoveel te zien daar ) gaan we een keer enkele maanden uittrekken waarbij het voertuig al klaar staat.