ZIE IK ER NOG EEN BEEN IN ?

Tijd voor complete onzin !

Als je in Amsterdam wil winkelen in de Linnaeusstraat/Middenweg en je als welgestelde pensionado geen zin hebt in hoge Amsterdamse parkeertarieven dan parkeer je je CO2-uitstoter op de gratis parkeerplaats aan de achterzijde van de Oosterbegraafplaats. Vervolgens doorkruis je dan die “nieuwe ooster” wat nog een aardige tippel is maar ook wel een interessante want kijk om je heen en je ziet de meest aparte grafstenen, ornamenten, sarcofagen en hoe het spul ook verder heten mag. Persoonlijk heb ik hier niets mee want als ik naar de hemel ga (staat reeds vast) dan mag men mijn stoffelijke resten gerust ondersteboven in ongewijde grond stoppen of in de wijkcontainer , ’t afvalpasje hangt in de meterkast of ter beschikking stellen aan de wetenschap kortom, het zal mij worst wezen. Misschien is dat wellicht ook nog een mogelijkheid dat ze zo’n Unox of Hema product van je maken. Handig voor landen waar voedseltekorten zijn. Ik denk dat ik daar maar eens patent op ga vragen. Hongersnood ? maal uw dierbare overledene tot worst breng een loodje aan pas wel op uw vullingen maar ’t vult de lege maag. Overigens niets nieuws onder de zon want bepaalde volksstammen in o.a. Nieuw Guinea doen dit al eeuwen ?? Huh…? Ja doei alleen met hun vijanden. Die optie van/voor de wetenschap overigens gaat toch nooit lukken want wat moet men daar met zo’n oekeloen als ondergetekende. Als men mij gaat openen …………….. hersens zijn er niet, nooit gehad of volledig verschrompeld, gestaalde spieren ? , dacht het niet, veel te onsportief geleefd of geluierd , een gezond hart ? lijkt mij ook sterk, heb nooit mee gedaan aan de postcodeloterij of een zwerver op straat iets gegeven. Heb ik eigenlijk wel een hart ? Kortom die wetenschappers hebben geen flikker aan mijn flikker. Waar hadden wij ’t ook alweer over, oh ja het nut van begraven etc. Dat alles overpeins je zo af en toe en een mooi moment daar voor is tijdens die wandeling over de ooster-begraafplaats. Hé hé wat een gedoe om in een winkelstraat te komen hoewel uhhhhh…….. het doodt wel de tijd 🙂

Aangekomen op de bestemming van die dag begin oktober, het was mooi en zonnig, een wijntje gedronken op een terras aan de waterkant en tevens bij een verlichtingszaak een mooie staande lamp gekocht voor bij de nieuwe bank thuis. Op de terugweg uiteraard wederom over die begraafplaats echter nu met onder de arm een witte langwerpige doos waarin die aangeschafte lamp. Op een begraafplaats zie je nooit mensen zeulen met een tas van de Jumbo, AH of de Lidl, dat kun je niet maken, nu echter ging daar een persoon voort met ( op afstand gezien ) een ………. ? verrek het lijkt wel een smalle witte kist. Ja arbeiders en overige ongelukkigen ik moest er voor ’t fatsoen iets van maken dus besloten bij mogelijke aanhouding te vertellen dat ik het been van mijn vader ter aarde ging bestellen. De man was bij leven prima dus allang daar boven in die hemel en die lacht zich een krul in z’n flikker, waar heb ik dat meer gehoord ? als ie waarneemt waar z’n jongste nu weer mee bezig is. De naam van de fabrikant van de lamp stond op de doos, vast gods wil en het toeval wilde ( hoezo toeval ) dat als ik mijn hand op de middelste letters op de doos plaats je zou zweren dat mijn achternaam er op stond. Er kwamen zat mensen langs waarbij ik dan treuzelde bij een open plaatsje tussen twee zerken want ja je moet natuurlijk uit fatsoen wel de schijn hoog houden. Als deze bezoekers voorbij en uit het zicht waren snel voorwaarts in de juiste richting totdat er weer passanten kruisten, nondeju wat is die begraafplaats groot dus menigmaal heb ik een geschikt plekje moeten zoeken, een enkele maal werd ik ook aangesproken en moest dan het verhaal van mijn vader opdissen die opgevreten was door een grote zeldzame kanarie met haaientanden waarbij men alleen z’n been had kunnen redden. Medeleven werd dan betoond en voorts kon ik weer. Kortom het duurde allemaal even maar de auto werd bereikt, ’t is een zwarte dus die viel niet op daar en inmiddels heb ik een fraaie lamp in de huiskamer.

Moraal van dit verhaal , alleen saaie dozen bestellen dozen via een site en laten die bezorgen via DHL.

LIVORNO, DE REST EN EEN BIJZONDER HOTEL

Wij hadden zoals gewoonlijk onze stadsfietsen mee waaraan je in de bergen en heuvels dus niets hebt maar als je enkele kilometers buiten de stad de auto gratis parkeert en vervolgens zoals bij Livorno via een kustweg al fietsend de stad nadert en vervolgens inrijdt is dat ( vinden wij ) een heel leuke ervaring . Vier maal hebben we de fietsen op deze wijze kunnen gebruiken los van de drie dagen rijden in de Ardennen langs de Maas natuurlijk.

Livorno is een aardige stad met leuke kanaaltjes af zee tot diep in het centrum als een kleiner soort Venetië. Voor shop-a-holics zoals wij stelt het allemaal niet zoveel voor, wat dat betreft kun je beter naar Viareggio welk iets noordelijker ligt met een kilometers lange boulevard vol met de betere kledingzaken afgewisseld met gezellige terrassen en eindigend aan de zuidzijde met een jachtwerf waar wij talloze gigantische jachten aanschouwden die stuk voor stuk niet zouden misstaan (liggen eigenlijk) in de haven van Monaco.

Als laatste bezochten wij Lucca waar wij overigens in 2008 al eens geweest waren echter nu met fiets voor o.a. een rondje stad over de vestingwallen en uiteraard een gezellig terrasje voor de bijbehorende koelvloeistof.

Any way, na alle terrassen in Toscane bezocht te hebben zouden we opkrassen en richting Locarno aan het Zwitserse deel van het Lago Maggiore rijden alwaar Sandra nog een terrasje wist. We hadden daar via Booking een hotel op het oog stukken duurder dan wij gewend zijn, ontbijt ja maar wel even extra aftikken, parkeerplaats ook aanwezig maar wel even €17,- aftikken kortom Zwitserland hé . Dus besloten eerst maar eens te gaan rijden, te zien hoe ver we zouden komen en dan bij voorkeur nog net voor de Zwitserse grens maar wel aan het Lago M. een Italiaans onderkomen te zoeken. Nou dat werd het stadje Verbania en daar aangekomen heb je binnen no-time via de eerder genoemde booking een hotel inclusief ontbijt en inclusief parkeerplaats voor een belachelijk lagere prijs dan even verderop bij die nazaten van Willem Tell. Volgens mij kunnen die Zwitsers daarom zo goed tell-en $$$$ €€€€ etc.

Kamer met uitzicht op het park (achterzijde) of kamer met uitzicht op het meer. Nou ………… dat laatste natuurlijk en dus gereserveerd waarna een bizar verhaal het gevolg was. Als je op deze wijze bij booking reserveert zo’n uurtje voor aankomst is er geen weg terug m.a.w. geen enkele restitutie. Terwijl wij nog enig zins verbaasd waren over de lage prijs naderden wij , jawel aan het meer, een groot hotel met een forse af te sluiten parkeerplaats waar plek was voor wel 100 auto’s echter daar stond slechts één auto, het hotel heette ( nog steeds overigens ) Casa Immacolata wat staat voor intussen ff opgezocht “onberispelijk huis ” , m.i. een belachelijke naam voor een hotel maar dat terzijde. Bij de receptie aangekomen sprak een al wat oudere mevrouw uitsluitend Italiaans en koste het enige moeite e.e.a. uit te leggen aangaande ontbijttijden, sluitingstijd van de poort etc. Op een jonger na ons binnengekomen stel na niemand te vinden in de toch best wel grote lobby en zaal erachter. Na eerst betaald te hebben, ze zou het morgenochtend heel druk hebben ????? kregen we de sleutelkaart van de kamer. Nu even verder in steno …….. een luxe grote lift, een keurige smetteloze verdieping, een idem-dito kamer met kingsize bed een luxe badkamer met gloednieuw materiaal en oh. ja een prima uitzicht op het Lago Maggiore. airco, leeslampjes kortom alles was perfect.

Eigenlijk begrepen we er weinig van, zo’n groot hotel, geen gasten te bekennen, prima ingericht, lage prijs. De volgende ochtend was er ontbijt tot slechts negen uur dus dat werd voor vakantiegangers althans vroeg opstaan. Om 08.30 uur waren wij aanwezig, een grote zaal met c.a. dertig 4 pers. tafels waarvan er een bezet was door een oude man in een rolstoel. Later kwamen er nog twee dames met bij zich een derde oudere dame eveneens in een rolstoel. Het buffet waarop ik wilde aanvallen werd bewaakt door een netjes geklede c.a. 18 jr. oude jongeman welke aangaf nergens aan te komen of te pakken, we mochten aanwijzen en kregen alles zeer rijkelijk overigens op een bordje. Nu, achteraf realiseer ik mij dat ik 2 maanden daarvoor in een hotel in Frankrijk ook alles aangereikt kreeg en dat dat allemaal te maken zou hebben met Covid19 nu echter in deze grote bijna lege zaal kwam dit onwerkelijk over. Ik waande me in een groot Engels landhuis compleet met vreemde bewoners en een butler die zo direct de gepleegde moord zou gaan ontkennen. Uiteindelijk zijn we zonder kleerscheuren, ontbrekende ledematen, enge hevig bloedende gapende hoofdwonden, uitgestoken ogen of gescheurde oorlelletjes boven gekomen om daar de tandjes te poetsen, koffers in te pakken en snel naar de auto te gaan. Rest mij nog te vertellen dat Verbania een heel leuk stadje is , leuk om te shoppen en echt waar prima terrasjes.

Hier eindigt het avontuur in het , al eerder geroepen, land van design, mooie auto’s en mooie vrouwen.

ERG RUSTIG HIER

Nou werkschuwe oen, dat zoek je toch altijd ! Ja da’s waar maar een beetje emotie in de tent kan ook geen kwaad. Bovenstaand plaatje geeft een beeld van het uitzicht vanaf ons balkon in het dorpje Santa Luce, c.a. 25 km uit de kust in Toscane. Het dorp telt 82 inwoners, het heeft een supermarkt die net zo groot is als mijn woonkamer en zoals Herman Finkers als eens verkondigde over Almelo “ het stoplicht staat op rood, het stoplicht springt op groen kortom in Almelo is er altijd wat te doen “ Nou, je voelt ‘m al aankomen, ze hebben hier niet eens een stoplicht. Dus op zeven onderbroeken wassen in een bidet na, ……… spannender wordt het niet.

Het complex(je) waar wij huizen heeft acht kamers en twee appartementen waarvan wij in die laatsten er een van bewonen. Een zwembad bijna geheel voor jezelf en Luca, de eigenaar, spreekt twee woorden duits en ik geen Italiaans dus da’s al bijvoorbaat komisch. Bij aankomst kregen we uitleg over gebruik van keuken, badkamer etc. van het appartement en om dan niet onaardig over te komen roep ik al snel het italiaanse woord voor “begrepen” n.m. capito alleen wellicht uitgesproken op de wijze van Al Pacino in “The Godfather III “ waarbij het meer over komt als “ gesnopen ?“ Ook Luca ( hij was niet de eerste ) moest hier hard om lachen.

Maar nu even serieus en terug naar dat uitzicht . In de morgen na het ontbijt dat magnifieke vergezicht bijna zonder enig geluid, ja heel in de verte, piepklein dus, worstelt een trekker zich langs de heuvels omhoog waarbij je de motor niet hoort alleen het gerinkel van het metaal van de omschudder (?) die ie over de akker achter zich aan trekt. Een enkele keer een auto in de verte “ and that’s it “ Als je hier niet tot die broodnodige rust komt …….. 🙂 Vanochtend gewandeld in een piepklein stadje met pleintje voorzien van enkele cafe’s en op het terras de hier altijd fantastische koffie gedronken temidden van enkele Italianen . Kortom wij zijn weer thuis.

Thuis begon overigens afgelopen Donderdag 2 sept. Ergens tegen elf uur , de fietsen achterop, vertrokken uit Monnickendam . De avond ervoor via airBnB een adres gevonden voor drie nachten in Anhee een plaatsje aan de Maas in de Ardennen tussen Dinant en Namen. Jacques was hier onze gastheer, een leuk en ruim appartement in het oude postkantoor ingericht met diverse leuke stijlelementen. Een werkbank in de badkamer als toilettafel, een gereedschapskastje compleet met bankschroef in de woonkamer etc. Je moet er maar op komen. Het fietspad langs de Maas voor de deur dus de eerste dag naar het zuiden naar Dinant, de tweede dag naar het noorden naar Namen en de derde dag de bossen in naar de abdij van Maredsous. Alle dagen c.a. 35km gefietst . Voor een luie vakantie vinden wij dat mooi zat.

Terug naar Italie , het land van mooie auto’s, mooie vrouwen, designmeubelen, gezellige,aardige mensen en fantastisch eten.

Morgen naar Livorno voor nieuwe avonturen ……….. nou ja 🙂

MAAR WEER EENS 国菜中国

Chinees eten staat hierboven maar daarover straks meer. Op 8 juli j.l. thuis gekomen van een twee-weekse vakantie in zuid-frankrijk , we schrijven inmiddels 18 augustus en over 2 weken moet ik weer op vakantie want ja “follow the boss” Nou klinkt dat alsof dat een hele opgave is maar da’s niet waar …..kwestie van “hoe pen je het neer ”

Wat hebben wij gedaan afgelopen zes weken …… nou zoals gewoonlijk “niet ene flikker ” Nee, nee Hans da’s ook weer turbotaal, we hebben best wel wat gedaan alleen niet echt spectaculair. Bovenstaande foto , aan het goud-gele strand van Ameland ( ken ik nog een liedje van 🙂 ) Zijn mijn oudste kleinkinderen zich heerlijk aan het vermaken. Opa is daar op de motor een dagje heen geweest om een avondje op te passen zodat dochterlief en vriendin een avond “saturday night fever ” konden gaan doen alleen dit keer wel op dinsdag …….. nou ja Ameland hé . Met de boot over en wat toverde Opa uit de motortassen tevoorschijn ………….. Nou gewoon drie eieren, een pak melk, pannenkoekenmeel en een poffertjespan. Uiteraard ook nog wel wat tandpasta en een schone onderbroek en zo maar dat was niet spannend voor die kids natuurlijk.

Drie weken hiervoor net terug uit Frankrijk voor ’t koken bij Rent a Tent en nu hier op Ameland weer koken bij ………….. Wel leuk natuurlijk want in Frankrijk kookt de kok ( en maakt er een takkezooi van ) en de ploeg wast af , hier was het niet anders dus.

Thuis gekomen aan het werk gegaan in de tuin wat hard nodig was want alles stond c.a. 50cm hoog en daarna bezig gegaan met het bouwen van een nieuwe hut/afdak achter in de tuin, zowaar weer enkele malen gesquashed, met lief in de weekends wat uitstapjes gemaakt, op zondagochtenden ontbijt in de tuin , kortom het was weer vurrukkulluk 🙂

Ja, en dan ook nog koken voor dochter 2 uiteraard met man en kids maar dat was gewoon thuis.

En dan nu als toetje nog het verhaal van het chineese eten wat mij vandaag tijdens het nuttigen van een niet chineese maaltijd te binnen schoot en waarvan ik dacht …………… dit moet gememoreerd worden.

Het verhaal begint c.a. drie jaar geleden. Ik had samen met JC in Haarlem geklust en wij zouden nog een hapje gaan eten. Op de vraag van mijn zoon waar ik dat gedacht had te gaan doen antwoorde ik dat het wel eens leuk zou zijn na heel veel jaren om weer eens echt ouderwets te gaan chineezen. Dus niet in die huidige plebejers-wokpaleizen en ook niet in die soms chique sushi gelegenheden etc. Nee, zo’n (h)eerlijke echte ouderwetse chinees met papieren tafelkleedjes waar vroeger als je (on)geluk had ook nog eens de gehele voetbalploeg kwam eten kortom zo’n chinees die tegenwoordig geen flikker meer te doen heeft domweg omdat ie niet met de tijd mee gegaan is en waar je dus als je mazzel hebt geheel in je eentje het restaurant voor jezelf hebt. Zo’n chinees dus !

Nou die wist onze haarlemmer wel te vinden en bracht mij voor de deur bij Jin Lai Express aan de Pr.Bernhardlaan. Ik keek eens naar binnen en zag keurige coupé achtige bankjes in rood leer met een keurig waxinelichtje op tafel voor de sfeer. Nee boy, da’s niet wat ik bedoel. Na nog twee van dit soort adressen en afkeuringen kwamen wij in de Zijlstraat waar het lastig parkeren was maar 100 meter verder wel een parking vonden. Al lopend richting het opgezochte huisnummer zagen we een etalageruit waarachter bijna geen licht was en nog minder personen n.m. 0,0 Kijk sprak ik, zoiets bedoel ik nou. Ja pa, alleen zo te zien is ie al lang geleden gesloten. Nou pech dan ……. om de hoek echter een uithangbordje met daarop “afhalen” waarbij wel een flauw lichtschijnsel viel waar te nemen. Langs een zwaar gordijn het ietwat morsige etablissement betredend kwamen we bij een balie van c.a. 100cm waar haaks daarop een klein vierkant tafeltje met daaraan een spelend kind. Op onze vraag of hier gegeten kon worden werd er iets onverstaanbaars richting (vermoedelijke ) keuken geroepen en verscheen er een mevrouw die vroeg wat wij bestellen wilden. Nou uhh niets eigenlijk wij wilden hier graag eten, kan dat ? Ogen als theeschoteltjes ( chinees porselein ) en een wedervraag ” U wilt hier eten ?? ” Uhhh nou als dat kan ? ……….. Ja, ja natuurlijk, er kwam wat meer licht in de ruimte en zie ……. tafeltjes met papieren tafelkleden, een gezellige linoleum grijze vloer , geen ( andere ) hond te bekennen kortom wij waren arrivé. We bestelden saté vooraf en als hoofdgerecht Mihoen-Singapore. Het eten was voortreffelijk en veel te veel en om een kort verhaal lang te maken we zijn er sinds dat moment nog zeker drie maal geweest met telkens de saté/singapore waarbij slechts eenmaal nadien een teleurstelling want toen was er een ander tafeltje bezet met vier personen. U begrijpt dat ik hier het huisnummer niet ga vermelden want dit adres dient wel geheim te blijven.

COMME DIEU EN FRANCE

Vandaag maandag alweer de laatste dag hier in Servian. Vanavond hier thuis nog een diner bij Nicola en Gwen, morgenochtend in de tuin een ontbijt en dan richting regen oftewel Nederland. We hebben best wel veel gedaan en gezien hier vinden we zelf. Gisteren de oude ommuurde stad Carcassonne bezocht en ‘s-avonds gegeten aan de haven van het vissersplaatsje Mèze. Eergisteren Bezier bezocht, gefietst langs het Canal du Midi en halverwege geluncht met een perfect visgerecht. De dag daarvoor luieren aan het zwembad hier en ‘s-avonds aan de vissershaven van Sète oesters en andere visgerechten gegeten kortom alleen maar leuk, leuk, leuk.

LINKS,LINKS,LINHINGS….

De voorzitter hard aan ’t werk op zijn balcon.

Eergisteren vertrokken vanuit Salles onder Bordeaux naar Servian want het aspirantlid wilde meer zon. Servian is een slaperig stadje noordwest van Bezier waar wij een B&B vonden in “une tres charmant maison” gebouwd in 1890.

Airco hadden ze toen nog niet maar is ook niet nodig want de zon draait over de zijkant van het huis naar de voorzijde terwijl wij een kamer hebben aan de achterzijde met een riant balkon met dito uitzicht op de bergen ver weg.  Na kennis gemaakt te hebben met de gastvrouw en heer Nicola en Gwen en ons geinstalleerd te hebben,  eerst naar de grote garage annex inpandige schuur voor een amicaal gesprek met Gwen over en bij de deux-chevaux welke (via ouders ) in gebruik was sinds 1976.

Mijn eerste ( tweede hands ) 2cv kocht ik in 1974 gevolgd door de aanschaf van een nieuwe in 1979. Gesprekstof zat dus en een klik was snel aanwezig.   Vervolgens gereden richting Serignanplage waar ik toevallig 4 weken daarvoor gewerkt had als kok voor de tentenbouwers. Nou ja, kok ? Nou ja, gewerkt ? In ieder geval aanwezig geweest. Even de “huge” camping opgelopen en kennis gemaakt met het daar aanwezige beheerders echtpaar van rent-a-tent waarbij bleek dat hij tevens jarig was. Na een glas frisdrank en even bij gekletst te hebben verder naar Serignan zelf voor een hapje eten in een restaurant aan het centrale pleintje daar. C.a. 21.30 uur op weg terug naar Servian een stadje wat zich kenmerkt door o.a. smalle en steil omhoog lopende straatjes met af en toe daar ook nog een venijnig bochtje in. Navigatie was nodig om het huis terug te vinden maar daar is die apparatuur voor.  Op een zeker moment was er een “deviation” maar daar wist de navigatie ook wel raad mee en dus draaiden wij een steil omhoog straatje in om vervolgens bij een haardspeldbocht uit te komen die zo scherp was dat ik twee maal achteruit moest steken om de bocht te kunnen ronden.
Dit gaat niet goed hoor vermelde de co-piloot op de stoel RV, ’t wordt steeds smaller. LV antwoorde de gezagvoerder van die dag ” mmwwhh” dat gaan we nog zien. Nou, die laatste kreeg zoals gewoonlijk weer eens gelijk  want waar een Golf sportsVan ( ‘k eb ’t ff opgezocht ) van spiegel naar spiegel 2,04 m meet werd het straatje, steil omhoog met een bocht er in ongeveer 2 meter. LV ….. waar zit dat knopje om de spiegels in te klappen ? RV , dat weet ik niet want ik gebruik het nooit. Vrouwen ……….. sprak Jack the Ripper ooit ……..
Na wat geschuif en gedoe uiteindelijk gevonden waardoor de opvolger van de Kever 1,94 meter breed werd. Het straatje werkte prettig mee want dat werd c.a. 1,96 meter ! De volgende conversatie volgt dan …… bij een gemiddelde snelheid van c.a. 1 km/uur    RV. NEEN, NEEN, NEEN, DAT KAN NIET ! DAT KAN NIEHIET DAT KAN NIEHIET . Naar links, naar links, naar links,……… naar linhinks zeg ik toch ……….. dat gaat niet, nee, nee dat gaat niet, terug, terug Kortom blinde paniek van RV en op zo’n moment moet LV toch wel even stevig in de pas aangeschafte modieuse sneakers staan. Stap jij maar uit was geen optie want het portier kon niet open. Om een kort verhaal lang te maken, we zijn eruit gekomen met slechts een grijze kras op de ingeklapte rechter spiegel van waarschijnlijk een kunststof afvoerpijp want die streep was er met een vinger jodenlijm af te poetsen.

Had ik toch meer naar links gemoeten ?

DUNE DE PILAT

Aan zee moet je soms een duin doorploeteren/beklimmen om aan het strand te komen. Niets bijzonders zou je zeggen, nou dat kan hier aan de kust zuidwestelijk van Bordeaux een beetje tegenvallen maar later daarover meer. Kwart voor tien ‘s-ochtends vanuit Monnickendam vertrokken, koffer/tassen/kratje in de auto, fietsen op de trekhaak en gaan met de “overrijpe” banaan. Geheimtaal voor een zwarte auto hetgeen nu niet geheim meer is. Kunt U het nog volgen ? Ik zelf nauwelijks . Slecht weer onderweg, Parijs in de file ( totaal c.a. 1 1/2 uur ) en tegen de avond in Orleans. We zijn wel eens verder gekomen op zo’n dag maar goed, hotel gezocht en gevonden bij een voor ons nieuwe keten genaamd Tyriad o.i.d. alwaar een vriendelijke bediening en prima kamer. Ik ga nog eens echt geven om die malle Fransen …….. ‘s-avonds gegeten tegenover het hotel bij een buffetrestaurant waarbij ik nog nooit zoveel voor, hoofd en nagerechten tegelijkertijd zag , ongelooflijk veel keuze in vlees, vis, oesters etc. en ook hier een aardige bediening.

De volgende dag rond Bordeaux ( eerst natuurlijk nog een terrasje onderweg ) een fikse file die welliswaar korter duurde maar uiteindelijk dan toch de vakantievilla op een kasteellandgoed. Prima hut met ruime badkamer met ligbad en drie slaapkamers kortom prima de luxe. Tennisbaan, squashbaan, zwembad ……. het is er allemaal.

De volgende dag richting kust want o.a. het Dune de Pilat moest beklommen worden. Een hoopje zand waar ik vol goede moed alsook vol zand in de schoenen aan begon echter ik had niet gerekend op S(Z)andra want haar naam betekent dan letterlijk ” zand, hier ga ik rechtsaf ” Niet dat heuveltje op te krijgen die jeugd van tegenwoordig ! Nee mevrouw zocht wel een trapje.

Nee, even serieus nu, dit duin is het hoogste van europa en is 111 meter hoog en ruim 500 meter lang. We zijn weer in de auto gestapt en achter het kuddevolk aan een parkeerplaats op gereden waarbij je 6 euri diende af te tikken en kon dan via een trap, jawel , het grootste deel van deze klimpartij afronden en eerlijk is eerlijk een imposant beeld is dan de verdienste.

Nee Zandra werd weer Sandra en naar beneden wilde ze niet via die f.trap dus wederom zand in m’n schoenen !

NAAR HUIS EN WEG WAS IE WEER

Hoe vul je de dag met niets doen ? Da’s al heel lang het belangrijkste in mijn pensionadobestaan en toegegeven … da’s soms best lastig. Dat koken voor de tentbouwers op campings aan de middellandsezeekust en in de Ardeche was leuk maar zeker geen niets doen en ik moest nog terug. Ik had gekozen voor reizen met de brommer maar geef toe dat als je dan c.a. 700 km op een dag op voornamelijk de tolweg rijdt je wel eens wat anders wil. Nou arbeiders en overige zielepoten dat kan. Heb al eens geventileerd hoe blij ik ben met mijn huidige brommertje, dat e.e.a. perfect stuurt, rijdt, remt en ( na uren ) iets minder zit. Beetje last van een houten kont na verloop van tijd en daar doe je dan wat aan. Op de cruisecontrol rijdend is het easy om beide handen van het stuur te halen, je stuurt dan zoals dat op een fiets kan enigzins met je lichaam alleen nu wel met een snelheid van c.a. 120 km/uur Voilå een andere zit ! Nu had ik eens gehoord van een gast die op een GS achterop ging zitten met z’n armen over elkaar en ja, ach waarom niet ………………………….. Nou, ook dat werkte ! Vervolgens kom je op reisdag twee na Bastogne in de Ardennen en dacht ik ………. ‘k hoef toch niet persé om 18.00 uur thuis te zijn dus een stukje binnendoor over schitterend geasfalteerde wegen en bochten in een eveneens schitterend landschap, da’s pas motor rijden en haalt het ongenoegen van die lange rechte weg er ook nog eens uit. Na een half uurtje zo genoten te hebben verveelde dat ook weer, de roep om huis was kennelijk toch sterker dus maar weer de E25 op. Let wel 10.00 uur in de ochtend op een doordeweekse donderdag m.a.w. geen hond voor of achter mij besloot ik tot een ander tijdsverdrijf n.m eens dat rechter handvat enigzins verdraaien. De snelheidsmeter van deze brommer loopt tot 240 km en daarna komt een rood lampje van het alarm. Ik kan U verzekeren dat de naald na korte tijd boven het lampje hing , da’s ( althans voor mij ) sensatie en je bent ook nog eens veel sneller thuis. Op een acceptabele snelheid verder cruisend kom je dan weer in Nederland na c.a. 4 weken en dan is er tijd voor koffie .

Mc-cafe en een klaar liggende Volkskrant ……………………………….. nou dan ben ik bijna thuis hoor.

Ook nog even thee gedronken onderweg in Nuenen bij oudcollega Joop en Dorien. Bijkletsen in de tuin en verder maar weer. Kom je tegen zessen zwemmend in het zweet ( onderweg 34* ) aan bij huis komt er een heerlijke kerryachtige geur uit de naast gelegen woning van buurmeisje Aly met de opmerking ” heb je nog niet gegeten ? ‘k eb toch te veel gemaakt ” ………………………………… zit je daar na een verfrissende douche een heerlijke salade te eten.

Nou geloofsgenoten en overige moslims er was geen boter maar daar viel ik met de neus toch wel in ……..

Even een paar wassen draaien, onkruid uit de tuin halen , alsook de tweede vaccinatie halen , nog wat boodschappen doen en maandagavond richting Monnickendam want dinsdagochtend op vakantie met Sandra naar, jawel Frankrijk !

Zwaar leven toch !

NEGEN

Tart de citron avec cafe op een terrasje s’morgens 10.30 uur op m’n vrije zondag in het centrum van Aubenas. Slechter kan altijd, veel beter wordt lastig. Heb m’n leven op dit pamflet al eens een 9 gegeven, nou, da’s niet veel anders heden ten dage. M’n rent a tent kookperiode loopt binnenkort af. Na morgen nog 1 a 2 dagen en dan in 2 dagen naar huis, kleding wassen etc. en vervolgens 2 weken op vakantie met Sandra kortom een 9 ! Straks naar de camping terug via een heel mooie weg, wat boodschappen uitladen vervolgens een mooie andere route volgen naar ca 800 meter met een fantastisch uitzicht en na terugkomst wellicht even een verblijf aan het zwembad. Had ik al verteld van die negen die uhhh ? 😄

Het luxeprobleem doet zich voor dat wij na komende week nog niet weten waar heen te gaan op vakantie. Heb hier op beide campings de mogelijkheid voor een luxe mobile-home maar in Nederland blijven kan natuurlijk ook. Wat wij dan missen geef ik via onderstaande beelden nog even weer.

Ja, de Ardeche blijft mooi, heet en stoffig. Op zo’n zondag als deze werkelijk geen hond te zien laat staan een mens. Leuk om door te crossen maar een huis zou ik er nooit willen hebben. Ben bang dat ik na drie maanden uitgekeken zou zijn. Maar nu voor even ……………….. schitterend en dat beeld hou ik graag nog even vast.

See you later , etc.

DE ARDECHE

Ja en dan is La prairie gereed en tijd om te vertrekken naar zoals dat zo mooi heet nieuwe verten. Jan en Ton met de servicebus en onze persoonlijke spullen als eerste weg om ongeveer negen uur. Jan en Annie met hun Californiacamper zouden daarna dus iets later vertrekken maar de accu begaf het dus waren er startkabels nodig. Hilarisch moment in de ploeg waar drie Jannen in samenwerken. Want toen Riet van de derde Jan aan deze laatste vroeg om Jan te assisteren met starthulp omdat de bus weigerde ging deze derde Jan achter de eerste Jan aan die al een half uur weg was. De tweede Jan stond naast zijn bus met de startkabels te wachten toen ie Jandrie weg zag rijden en dacht waarom gaat ie de andere kant op ? Of zou ie niet achteruit durven rijden ? Kunt U het nog volgen ? Uiteindelijk is alles goed gekomen en zijn Jan en Annie ook van start gegaan gevolgd door mij ………. een BMW start natuurlijk altijd en zouden Jandrie en Riet een dag nablijven om de eerste gasten te ontvangen. Zelf dus op weg via de tolweg Beziers – Perpignan-Orange- Montélimar en dan de binnenweggetjes op om nog een veertigtal kilometers dwars door de Ardeche te gaan teneinde Darbres te bereiken alwaar de camping Les Chamilles zich bevind waar de volgende tien tenten gebouwd zouden gaan worden. Darbres ligt niet zover van Privas af waar ik al enkele malen zelf met de kinderen en ex gekampeerd had en later met Daan en Sandra. Een heel mooie streek en leuke weggetjes er naar toe.

Direct die middag aan de slag en ‘s-avonds een onderkomen gevonden op de camping Las Arches c.a. 15 km verder waar wij nu in twee luxe mobile-home’s verblijven t/m c.a. 16 juni ……………

wordt vervolgd …………