SCHUITJE VAREN THEE-TJE DRINKEN
Ja dat schuitje vaarde wel echter aangekomen op de Engelse kust verliep alles iets minder voortvarend. Haha een schip op de wal immers komt niet vooruit en niet alleen een schip !
Maar beginnen bij het begin namelijk “the day before ” toen opa voorzien van de twee oudste gespuisjes beloofd had hen mee te nemen naar het oorlogsmuseum in Soesterberg.
Ernstige zaken daar maar ’t moet gezegd de inrichting daar is ook best wel kindvriendelijk getuige het videootje en dat maakt de zaken daar lichter verteerbaar dan dat je in eerste instantie zou vermoeden
Ja, en dan nu het fietsen in Engeland. Dat was dus eerst voor mij fietsen naar station Meppel, trein in naar Schiphol en vandaar fietsen naar Haarlem. Heel maf als je op Schiphol als enige met je bepakte fiets in die melée van rolkoffertjes rondloopt op zoek naar de uitgang. Die was overigens snel gevonden en toen maar fietsen naar Haarlem alwaar zus Thea vanuit Schiedam aan zou komen en JC vanuit de binnenstad om ons na de gezamenlijke lunch uit te zwaaien. Inmiddels was het gaan regenen dus in regenkleding en in gietweer de 13 km naar IJmuiden. Inchecken, in de rij gaan staan en voorpiepen bij de motorfietsen. ‘s-avonds aan boord lekker gegeten, ‘s-morgen een uitgebreid ontbijt en de wal op. Vanuit de haven 16 km fietsen naar Newcastle zelf, vieze koffie op een zonovergoten terras, kortom zoals de fransen dan zeggen als ze in Duitsland zijn “So far so good” Toen moesten we nog maar 54 km waar we c.a. 3/4 dag voor hadden. Op zich een peuleschil edoch het werd een festival van fietsen, afstappen, omhoog lopen en eenmaal weer op de fiets een zware ZW-wind pal tegen. Op driekwart van die beroerde 54 km ’t was rond 17.00 uur en aardig op bij Thea, gestopt bij een boerderij en gevraagd of men bereid was ons weg te brengen tegen vergoeding. Dan krijg je dat heerlijke Engeland waar ik van blijf genieten. “Nee, een vergoeding was niet aan de orde en kom eerst binnen voor “a cup of tea” , het blijven af en toe vreemde maar o zo aardige mensen. ‘s-avonds gegeten en geslapen in “the old Coach House” in St. Johns Chapel . De volgende dag verder, maar oh, die ZW-wind was fnuikend, niet echt leuk. Gelukkig een zeer luxe hotelkamer en een prima dinér . De volgende dag weer van ’t zelfde laken een pak. Die inmiddels f…%#& wind werd storm, zo erg dat je zelfs bergafwaards moest blijven trappen anders stond je bijna stil.
Nee, leuk was anders en we besloten halverwege de trein te nemen naar Carlisle. Vandaar uit zouden we van west naar oost de makkelijkere “Hadrians Wall” volgen. In de avond heerlijk gegeten bij een super Italiaans restaurant en de volgende dag op pad. De moed zinkt je dan in de schoenen als blijkt dat de wind gedraaid is en dat je er weer tegenin zou moeten. Dat was de bekende druppel en we besloten terug te fietsen naar Carlisle, vandaar de trein naar Newcastle, ‘s-avonds de boot op en lekker naar huis alwaar ik nu mijn wonden lik ???? wondjes slechts ( op de ziel ) en plannen maak voor nieuwe verten. Morgen naar de BMW-dealer voor een nieuw navigatiesysteem en volgend weekend op vakantie naar waarschijnlijk Oostenrijk en Slovenië .
Kortom druk, druk, druk 🙂