HOE IS HET MOGELIJK ?

OVER WONDEREN EN AUTO’S !

Wonderen zijn voor de een bijvoorbeeld Maria’s onbevlekte ontvangenis of de opstanding van Jezus, voor mij zien de wonderen er iets eenvoudiger uit. Dat komt onder meer doordat ik de gehele dag tussen de geraniums door naar buiten zit te turen waarbij er in mijn achteraf gelegen straat niet zo veel gebeurt en dan is iets al snel een wonder.

Denk aan bijvoorbeeld een voorbijganger met twee honden i.p.v. eentje, dat niveau dus ongeveer. Naast dat geraniums (langs) turen verzamel ik miniatuurautootjes schaal 1:43 . Niet zo maar voor de vuist weg, nee, uitsluitend exemplaren van auto’s waarin ik zelf ooit in werkelijkheid gereden heb. Mijn eerste, een witte Fiat 600 , diverse cabrio’s , mijn door de loop der jaren heen gereden leaseauto’s en zelfs mijn huidige BMW’tje. Het vitrinekastje was lang niet vol dus maar verder gegaan met de auto’s waarin ik (familie) gereden of als kind bijvoorbeeld meegereden heb. Dat kostte soms afhankelijk van het type best veel moeite. Internet afspeuren, beurzen bezoeken, marktjes afstropen kortom weg bij de geraniums. De meeste exemplaren vind je vrij snel maar bijvoorbeeld mijn eerste leaseauto bij Eromes een Ford Sierra-stationcar uit 1988 rijdend een draak van een auto met daarin een trage Peugeot dieselmotor, niet vooruit te branden en bovendien spuuglelijk. Geen fabrikant van miniatuurautootjes brand daar z’n handen aan dus niet te vinden. Nou ja, na werkelijk jaren zoeken toch gelukt, hoofdstuk sluiten en niet meer over beginnen. In 1979 begon ik als intercedent bij een uitzendbureau , Keser Uitzendgroep thans Adecco en schreef voor het maandelijks verschijnende personeelsblad stukjes over auto’s. De eigenaar van het pand welk wij huurden in Roosendaal, John van den Luytgaarden, hield boven onze vestiging kantoor. Een aardige vent waarmee wij een goed contact hadden. John vertelde een keer dat ie in het bezit was van de enige hofauto van het koninklijk huis welke thans in particuliere handen was. De ex-auto van koningin Juliana een Rolls Royce Silver Wraith Landaulette 1958 met een carrosserie van Hooper-coachbuilders. Na wat smeken mocht deze toen 28 jarige autojournalist hier in rijden en zou ik een leuk stukkie in het personeelsblad hierover schrijven.

Ik herinner mij nog een detail. In de armleuning rechtsachter zat een philips-autoradio met als enige ter wereld volgens John een zilverkleurig kroontje. De auto is 22 jaar actief gebruikt met aan boord onder andere Koningin Elizabeth en Prins Philip, Koning Boudewijn van België, de sjah v Persië met zijn Farah Dibah, de koning en koningin van Thailand Bhumibol en Sirikit, president Charles de Gaulle en in 1980 dus deze klojo. In 2002 nog gebruikt voor het huwelijk van ene WA van Buren met Maxima. Kortom ook deze auto zou als miniatuur mooi in mijn vitrinekastje passen maar ja……. zie daar nu maar eens aan te komen. In het echie slechts acht auto’s gebouwd. Koningin Margarethe van Denemarken had er een, Elisabeth van Engeland had er twee, generaal Franco van Spanje had er twee, de sjah één stuks, Koning Paul van Griekenland had er één en natuurlijk eentje voor onze eigen Juul. Gezien het unieke zeker geen massaproduct dus dacht ik wellicht genoegen te moeten nemen met een gewone Rolls Royce Silver Wraith welke ik dan zelf eventueel zwart zou kunnen verven en het verhaaltje van de cabriokap er maar bij moest verzinnen. Dan zit je wat te surfen op E-bay en wat schetst mijn verbazing …….. Rolls Royce Silver Wraith 1958 from Queen Juliana from the Netherlands built in landaulette version. ????????? !!!!!!!!! ???????? Het is dat ik armleggers aan mijn bureaustoel heb want gegarandeerd ………. ik was er af gepl………. . Compleet met koninklijk kenteken AA-58 , vaandels erop ……… alles, werkelijk alles klopte. Als je ’t nu over wonderen hebt ………. voor mij is dit er een. Nou alleen nog ff aan zien te komen 🙂

Zij van 17 (niet de leeftijd ) vond omdat ik daar weleens ingereden heb dat haar Suzuki Celerio dan nu ook maar in mijn vitrinekastje moest. …………………… Uhhh lieverd, ……… er zijn esthetisch gezien natuurlijk grenzen dus uhhhh ……………….

BACK HOME

Bovenstaande kiek geeft weer de pier in Bournemouth waar ik afgelopen Zondagmiddag 12.30 uur een vorstelijke taartpunt en koffie aan het verwerken was. De bedoeling was c.a. 5 km westelijk de “Seven Sisters” te gaan opzoeken en opeens kreeg ik het in de kop om nu toch maar naar huis te gaan. Vond het wel mooi geweest en niet alleen het weer. Veel dingen gedaan/gezien en bezocht , geen druppel regen en als ik hier vandaan naar Dover reed, c.a. 85 km en direct de chunneltrein zou kunnen boeken zou ik voor 18.00 uur in Calais kunnen zijn. Vandaar uit c.a. 4 uren sturen ( ff zonder eten, tanken etc. ) zou ik 11.00 thuis kunnen zijn.

Lang verhaal in ’t’kort …………… da’s gelukt want om 22.30 uur reed ik bij mij de garage in. Kleine twee en een halve week verder , 3700 km op de tripteller en 9850 vliegenlijkjes op scherm, koplamp en helm.

HET LIJSTJE VAN LONDON

Gestart in Wales op weg naar London via een werkelijk schitterende motorweg door de bergen ( nou ja , 448 meter ) , goed asfalt , heerlijke bochten , leuke dorpjes kortom genieten. Geslapen in de Holyday inn van Swindon en ‘s-morgens ( ca 110km ) op weg naar Hampton Court Palace. Het optrekje aan de Thames van vrouwenvriend Hendrik VIII . Had van te voren een lijstje gemaakt van zaken die ik op de terugweg vanuit Ierland wilde uitvoeren. Hampton Court Palace , Battersea powerstation, kanaaltjes langs lopen en in Greenwich ook een paar zaken bezoeken. Nou dat laatste is er niet meer van gekomen. Onderweg in Ierland een paar Engelse motormuizen ontmoet die vertelden dat je je motor daar niet zo maar ‘s-nachts buiten moet laten want er wordt gigantisch gestolen. Met dat in gedachten kwam ik op een goedkope kamer in Chattam uit echter dat was wel verder van de City af dan dat ik gedacht had. Maar goed ….. eerst Hampton Court Palace …… heb daar als historiekwijler een aantal uren doorgebracht en echt ….. indrukwekkend.

Loop hier naar rechts en je vind zelfs een 16e eeuws tenniscourt !

Onderstaand een deftige betiteling van een noodzakelijk aanwezig vertrek !

In gewoon Jordanees heet dit dus een scheithuis . Maar daar kun je als koning natuurlijk niet mee aankomen. Zoals gezegd , behoorlijk indrukwekkend en alles in ‘t groot. De vertrekken , de tuinen ja zelfs de keukens . Grote haardvuren met draaispitten etc. want er werd wat af (en uit) gevreten toen.

Bovenstaand een 16e eeuws vijfpits gasstel ……..

Bovenstaand de Thames bij Hampton Court. Hier stapte Anna Boleyn aan boord voor haar laatste tochtje richting de Tower alwaar zij haar hoofd moest inleveren. Beste vent hoor die Hendrik.

Na Hampton Court nummer twee op m’n lijstje n.m. Battersea Powerstation. O.a. beroemd van de Hoes van Pink Floyd’s LP Animals. Ooit een grote kolengestookte energiecentrale die half Londen van stroom voorzag nu verbouwd tot een gigantisch winkelcentrum waar je je als Meppelse provinciaal de ogen uitkijkt naar alles wat hier gevestigd is …… de mensen die er rondlopen, het zicht op de Thames kortom indrukwekkend. Om hier te komen overigens, c.a. 18 km van Hampton Court op de motor c.a. Vijf kwartier oftewel een crime. Wee je gebeente als je dit met de auto moet doen want dan is Londen echt een naar stadje.

Kolossaal, met een lift door een der schoorsteenpijpen naar boven kan maar £27,00 vond ik te veel.

Ik geloof wel 30 restaurants en dan nog de nodige shops, autosalons etc. Toen naar Chatham voor de nacht en naar ik hoopte een veilig gestalde motor. Vandaag 10 mei met de trein naar St. Pancras station wat ik nog kende van 2014 het jaar dat ik gestopt ben met werken. Had toen via de personeelsvereniging een reischeque gekregen welke brande in de zak. Dus die heb ik besteed aan een treinreis naar Londen. Ook dat is indrukwekkend om daar aan te komen, schitterend gebouw en gigantisch druk. Drie op het lijstje was n.m. om kanaaltjes langs te gaan lopen. Je komt dan op plaatsen waar die stomme toeristen niet komen , meestal heerlijk rustig en alleen de echte Londenaren vind je daar. Eerst het kanaalmuseum bezocht, een kaart gekocht van alle kanaaltjes in GB want je weet maar nooit he en toen een kanaaltje opgezocht. Het dichtst bijzijnde was Regentscanal bij Duncanstreet ongeveer 2 km van de plaats waar ik mij bevond. Na wat zoeken via Google-Maps de juiste richting gevonden en ja, je gaat dan de drukke straat af, een plantsoentje in, trappie af en je staat bij een tunnel waar ‘t kanaaltje uitkomt. Loop langs het kanaaltje tot waar je zin hebt. Je passeert div. sluizen en bruggen/tunneltjes waarover het drukke Londense verkeer raast en beneden ……. ja gewoon stilte. Het was zondag en 22gr. de echte Londenaren zitten dan aan de waterkant met wat drank of een picknickmand. Kortom een gezellig sfeertje en geen Duitsers, Japanners of achter paraplumevrouwen aanslenterende Chinezen. Nee, rust alom. Op dat soort momenten heb ik het zeer naar de zin.

Punt drie afgevinkt op mijn lijstje en tegen achten terug naar Chattam met de highspeed en om 09.30 uur thuis, de motor stond er nog dus morgen hier weg en op naar de zuidkust want de “Seven Sisters” moeten nog gezien/onderzocht worden 🤪

HUIZEN IN WALES EN EEN DES-ILLUSIE

Zoals eerder vermeld in Wales op zoek te gaan naar Trefan Morys oftewel het huis van de schrijfster Jan Morris waar ik in 2003 zeer gastvrij ontvangen was en terug naar huis ging met 2 door haar gesigneerde boeken.

Inmiddels wijlen Jan Morris en Jan heette ooit James Morris maar da’s een detail. Jaren na dat bezoek destijds kwam ik er pas achter dat ik gesproken had met best wel een bijzonder persoon. Als de peetvader van jouw kinderen niemand minder is dan de eerste bedwinger van de Mount Everest n.m. ( later in de adelstand verheven ) Sir Edmund Hillary in 1953. Jan ( toen nog James ) was daar bij als verslaggever van de BBC en kwam vanuit het basiskamp weliswaar, op de dag van de kroning van de jonge Elizabeth met de scoop dat de klus geklaard was. Het huis van haar waarover zij een boek geschreven had was de reden van het bezoek aan haar destijds. En nu , 22 jaren later wilde ik dat best wel bijzondere huis nog een keer trachten te vinden. Wellicht wonen er inmiddels verwanten die zich haar ook herinneren en als die er al zijn moet je ook nog maar zien of die tijd hebben voor die zeurkous uit Nederland. Ik zag helemaal voor mij hoe wij destijds ( Jolanda en ik ) met veel moeite het huis konden lokaliseren en vervolgens zeer welkom waren. Nu echter kwam ik op een weggetje uit wat nauwelijks te berijden was en zag een huis, welk gelijk Doornroosje, geheel overwoekerd was met rozenstruiken. Een buurman/boer gaf aan dat dit toch echt het gezochte huis was en zei hij, ……..gooi de poort maar los zodat je in de binnentuin kunt kijken. Nou …… arbeiders en overige ongelukkigen ik heb daar werkelijk als een verdwaalde zombie rond gelopen en kon bijna niet begrijpen dat dit echt “het” gezochte huis was.

Bepaalde details klopten gewoon zoals de rode antieke draaitrap naar de slaapkamer, de uitgebreide bibliotheek, het platje achter de slaapkamer met de , ter betaling van een schuld, beeldhouwwerken van een bevriende kunstenaar. De scheepsbel bij de voordeur die bijna niemand had durven gebruiken , op een enkele persoon na. Is in 2003 minstens een keer gebruikt 🙂 Kortom , …… het was echt “het” huis maar het duurde lang bij mij voordat dat landde .

Met een wat vreemd gevoel de brommer maar weer aangetrapt , het best wel klotepaadje af en op weg naar ( bij toeval ) andere merkwaardige zaken . Ooit gehoord van Portmeirion ?? ……… In de jaren 70 ( ja de jonkies haken nu af ) was op tv de serie “ de Prisoner” te zien waarbij een geheim-agent met pensioen wilde maar omdat ie kennis had van dubieuze zaken dat niet in goede aarde viel bij zijn meerderen dus opbergen die vent. Na uitgewerkte verdoving wordt ie wakker in een zeer merkwaardig dorpje waaruit ontsnappen bijna niet mogelijk is. Dat dorpje nu is Portmeirion en met de serie in het hoofd most dat natuurlijk ook bezocht worden. Beetje kitserig , beetje Efteling achtig kortom een beetje vreemd.

Na Portmeirion moest er een slaapplaats gevonden worden, liefst niet te duur. Na enig zoeken via de bekende hotelbijbel vond ik Cadwgan House in Dryffyn Ardudwy, ja, spreek het maar eens uit. Zeer eenvoudig en alleen ontbijt , doodlopend weggetje richting strand ( zie foto hier boven ) en 40 m voor Cadwgan House nog ff een spoorwegovergang. Nou en, zou je zegguh , ‘t grappige was dat je zelf de overweg moest bedienen door ( eerst goed kijken ) de hekken aan beide wegzijden te openen, weer opstappen, oversteken, afstappen de hekken weer sluiten. Had de eerste maal mazzel want de stationschef kwam eraan en zei …… rij jij maar, doe ik ze wel weer achter je dicht.

Heb ik nog enkele malen moeten doen want deze Marco Polo besloot in het dorp Kebab te gaan eten en ja alles behalve het hotelletje lag aan de andere zijde van de overweg . Of de kebapper open was wist de hostes niet dus na een kilometer lopen en niets gevonden te hebben maar bij het plaatselijke supertje geïnformeerd . De aardige dame hier liep mee naar buiten en wees waar Kebabhuis zou moeten zijn ( 40 m. verder ) en waar ik heer Yilmaz aantrof in een minicontainer waar wij nog niet het predikaat viskot zouden geven. Alleen afhalen dus ? Nee, hij had achter het hok een berenbank ( steingrovers voor een picnictafel ) staan en daar kon gedineerd worden. Besteld U maar , wij dienen op. Inpakpapiertje als tafellaken, houten vorkje en de tafel was gedekt. Daar zit je dan midden in het dorp 🙂

Het zag er niet uit maar eerlijk ….. ‘t was heerlijk en let nog even op het hompje boven het kunststof bakje want daarvoor kwam Yilmaz nog even uit z’n container. Uitserveren aan tafel heet dat. Een vorkje met …….?? als dessert. Ja, en toen kwam het afrekenen ……….. pinnen ? Nee, alleen contant …. Shit. Maar daar wist Y. wel iet op en drukte een krabbeltje onder de neus met wat cijfers zodat ik e.e.a. kon overmaken. Nou dat werkte voor geen meter, had ook slecht bereik daar maar ook daar kwam het vernuft want via zijn I-phone en de hostfunctie kon ik bij mijn bank komen ( hij meekijken natuurlijk dacht ik nog ) , nou geen punt want dat werkte ook niet. Flappentap pas in het volgende dorp c.a. 7 km verder. Dan maar bij de aardige mevrouw van de super wat kopen, wat meer aanslaan en zo aan de benodigde ponden komen. Ja, dat wilde ze wel maar dat werkte ook niet (??) , terug naar Yilmaz want ik was uitgepraat. Maar wij beiden hadden buiten mevr. Yilmaz gerekend want via zijn whatsapp kregen wij een heus Ibannummer en zie toen was het zo gepiept. Toen nog terug naar ‘t hotel ….. hekken openen, hekken dicht, kortom ‘t was weer een heerlijk avondje. Morgen terug naar Engeland.

IERLAND ADIEU

En op maandag rijden we dan Dublin in voor de laatste dag Ierland althans dinsdagmiddag met de ferry naar Wales. Een leuk oud hotel in een buitenwijk van Dublin. Op mijn vraag in welke richting ik lopen moest voor het centrum kwam direct de informatie dat dat best wel ver was. Lopen (afstanden ) had ik nog niet gedaan dus dat kwam mooi uit en indien vermoeid of lui voor de terugweg dan is er nog altijd de überapp welke ik gelijk de app van booking.com koester. Onderweg een koffietent aangedaan , nee geen Starbucks. Waardeloze tent met dat gezeik van “ hoe is je naam “ welke dan op je beker wordt gezet. Doe mij maar een echte barista waar gewoon aan een tafeltje een lekkere americano of cappuccino gebracht wordt. Onderweg nog een plaatje geschoten van een sluisje aan een minikanaaltje wat mij deed denken aan een paar wandeltochten destijds in Engeland met dochter Esther o.a. gelopen toen van Manchester naar Liverpool langs dat soort kanaaltjes.

Na nog een fiks eind stiefelen eindelijk in het centrum, gezellig druk, ‘t was bankholiday dus iedereen was vrij. Nog een eind verder was daar Trinitycollege , open tot 18.00 uur dus ff naar binnen …….. nou, een indrukwekkende reeks gebouwen met hier en daar de studenten op de grasvelden , pardon …… the lawns .

De hoofdingang was inmiddels gesloten dus via een zijpoortje het complex verlaten en via via stond ik opeens oog in oog met Dublin-Castle , wel in de verbouw maar dat gebeurt nu eenmaal soms.

Nou toen had ik het wel gehad dus de Uber-app opgestart en nauwelijks 1 minuut later was daar Mohammed met z’n Prius. Keurig afgezet voor ‘t hotel. De volgende dag nog wat rond gezworven op de brommer , en om 13.00 uur aan boord van de Swift die met 65km/uur de 111 km tussen Dublin en Wales af zou leggen. Op een bordje aan boord o.a. de opmerking “ Emergency stop 290 m ” ( less than three ship lengths ) , ongelooflijk hard ging het , te snel om te waterskiën .

Ja , en dan nu Wales ……. Morgen wil ik op zoek naar het huis van de schrijfster Jan Morris hier ( huidig hotelletje ) c.a. 65 km vandaan. Ooit hartelijk ontvangen daar in 2003 en inmiddels in het bezit van twee door haar gesigneerde boeken.

EINDE VAN DE RIT !

Dat klinkt wat dramatisch maar is zeker niet zo bedoeld. Gisteren ben ik vlak onder Londonderry aangekomen waar de Wild Pacific Way als je ‘m van zuid naar noord rijdt eindigt . De totale afstand is c.a. 2500 km waarvan ik er c.a. 1500 km van gereden heb omdat ik een aantal z.g. uitlopers , wegen die naar het uiterste puntje van een schiereiland lopen en dan weer op bijna hetzelfde punt terug komen lekker heb laten schieten . De ene kustweg is al mooier dan de vorige en daarbij heb je ook als je je navigatie volgt en even niet oplet gewoon een doodlopende weg in rijdt , daar een mooi uitzicht o.i.d. waarneemt en vervolgens weer terug moet. Dus ja zo kom je wel aan 2500 km. Eergisteren zag ik een bord met daarop het logo van de Wild Pacific Way welke de navigatie negeerde maar mede aangegeven stond dat er een abdij uit de 14 eeuw en iets over een in 1588 restant van de gestrande Spaanse oorlogsvloot de Armada te vinden zou zijn . Nou heb ik historie als belangstelling hoog in het vaandel staan dus dacht ik ach draai om die fiets en rij er heen. Wat er niet op het bord stond was dat je die doodlopende weg c.a. 15 km moest afrijden om bij die abdij te komen , fuck ! Aan de abdij mankeerde het e.e.a. en het armada-verhaal bleek een bordje met wat gegevens van wat er in 1588 gebeurd was en met welke schepen. Tikje beteuterd weer 15 km terug om de weg te vervolgen ….. Tsja …….

Dit soort omritten heb ik nadien aardig weten te voorkomen en zoals gezegd schitterende panorama’s , leuke stadjes en dorpjes en fantastische motorwegen zijn dan jouw deel. Kortom missie geslaagd !

Ja , en dan nu twee nachten in een leuk huisje in Garrisson Hill , een gat van nauwelijks 400 inwoners onder Londonderry waarbij Wendy de gastvrouw vertelde dat ze met haar gezin binnenkort voor de vierde keer alweer naar Dronrijp in Friesland ging ???? Hoe zo klein wereldje ? Toevallig ken ik Dronrijp, je wil er nog niet begraven worden dus wat zij daar gaat doen ?? Kom ik wellicht nog wel achter. Morgen c.a. 220 km rijden naar Dublin , hotel boeken en voor dinsdag zien of ik de ferry naar Wales kan boeken want daar in het noorden van Wales heb ik ook nog wat te zoeken maar dat komt nog wel .

BOTOXEN IN WESTPORT

Westport is een leuk plaatsje aan de westkust van Ierland en als je zoals ik de Wild Atlantic Way volgt kom je er door heen. Westport, Westport …….. waar ken ik dat toch van ?? Pang, pang, wat schoot mij daar te binnen ……. een citaat uit de Volkskrant van enkele weken terug …….

Ik wist het weer en ja ook laatst las ik een stukkie over ouder wordende heren welke ooit gezegend met een zo door dames begeerde stevige bilpartij op leeftijd last kregen van verzakkingen in het achteronder zodat botoxen noodzakelijk werd wilde men voorzien blijven van de nodige aandacht van het zwakke (??) geslacht 🙂 Nu was mij al opgevallen dat zelfs mijn motor slank van voren en breed uitlopend van achteren was dus ja …………..

Dan A ….. moet je iets , B je rijdt Newport binnen en C …….. uhhhh ? Als je hier rond loopt en kijkt …….. man,man,man wat een Kim Kardashians …… om jaloers van te worden dus ik gelijk ( ik was hier toevallig toch ) de Abbvie-fabriek opgezocht. In gesprek met de productmanager aldaar vroeg deze hoeveel kilo’s Botox ik nodig had ? De verpakkingen begonnen bij 200 kilo en toen ik aangaf de Botox te willen gebruiken voor twee billen ………… Ja toch ……… een bil staat best wel raar kreeg die man een groot rond en rood hooft ( Botox ? ) schopte mij de deur uit en werd ik wakker naast m’n bed. Verder was Newport een echt waar leuk stadje, beetje toeristisch maar gezellig met terrasjes , kortom , leuk om even te verblijven . De volgende dag bij het ontbijt een full Irish breakfast welk verschilt van het Scottish en Engels breakfast , die laatste twee hebben n.m. o.a. Bacon, eggs, blackpudding en sausages het Ierse breakfast daarentegen heeft bacon,eggs,blackpudding en sausages. Nee, serieus , hier zat ook white pudding bij, nooit gegeten , nu wel dus en tja ?? wat zalk zegguh , kwee nie eigenlijk . Vanuit Newport de weg vervolgend naar het noorden onderweg fantastische panorama’s en prima weer. Ben nu een week onderweg met ( af Meppel ) c.a. 1600 km’s op de teller. Duinkerken/Ierland tellen we natuurlijk niet mee en nog geen druppel regen.

Ben nu in het stadje Bundoran beland en hier even rond gelopen maar dit is niet waar je voor naar Ierland gaat ……. Althans in mijn beleving. Doet me een beetje denken aan het Engelse Blackpool ……. Goedkoop amusement , gokhallen bij de vleet en redelijk sfeerloos. Niet echt (zoals de Engelsen zeggen ) my cup of tea.