HUIZEN IN WALES EN EEN DES-ILLUSIE
Zoals eerder vermeld in Wales op zoek te gaan naar Trefan Morys oftewel het huis van de schrijfster Jan Morris waar ik in 2003 zeer gastvrij ontvangen was en terug naar huis ging met 2 door haar gesigneerde boeken.
Inmiddels wijlen Jan Morris en Jan heette ooit James Morris maar da’s een detail. Jaren na dat bezoek destijds kwam ik er pas achter dat ik gesproken had met best wel een bijzonder persoon. Als de peetvader van jouw kinderen niemand minder is dan de eerste bedwinger van de Mount Everest n.m. ( later in de adelstand verheven ) Sir Edmund Hillary in 1953. Jan ( toen nog James ) was daar bij als verslaggever van de BBC en kwam vanuit het basiskamp weliswaar, op de dag van de kroning van de jonge Elizabeth met de scoop dat de klus geklaard was. Het huis van haar waarover zij een boek geschreven had was de reden van het bezoek aan haar destijds. En nu , 22 jaren later wilde ik dat best wel bijzondere huis nog een keer trachten te vinden. Wellicht wonen er inmiddels verwanten die zich haar ook herinneren en als die er al zijn moet je ook nog maar zien of die tijd hebben voor die zeurkous uit Nederland. Ik zag helemaal voor mij hoe wij destijds ( Jolanda en ik ) met veel moeite het huis konden lokaliseren en vervolgens zeer welkom waren. Nu echter kwam ik op een weggetje uit wat nauwelijks te berijden was en zag een huis, welk gelijk Doornroosje, geheel overwoekerd was met rozenstruiken. Een buurman/boer gaf aan dat dit toch echt het gezochte huis was en zei hij, ……..gooi de poort maar los zodat je in de binnentuin kunt kijken. Nou …… arbeiders en overige ongelukkigen ik heb daar werkelijk als een verdwaalde zombie rond gelopen en kon bijna niet begrijpen dat dit echt “het” gezochte huis was.
Bepaalde details klopten gewoon zoals de rode antieke draaitrap naar de slaapkamer, de uitgebreide bibliotheek, het platje achter de slaapkamer met de , ter betaling van een schuld, beeldhouwwerken van een bevriende kunstenaar. De scheepsbel bij de voordeur die bijna niemand had durven gebruiken , op een enkele persoon na. Is in 2003 minstens een keer gebruikt 🙂 Kortom , …… het was echt “het” huis maar het duurde lang bij mij voordat dat landde .
Met een wat vreemd gevoel de brommer maar weer aangetrapt , het best wel klotepaadje af en op weg naar ( bij toeval ) andere merkwaardige zaken . Ooit gehoord van Portmeirion ?? ……… In de jaren 70 ( ja de jonkies haken nu af ) was op tv de serie “ de Prisoner” te zien waarbij een geheim-agent met pensioen wilde maar omdat ie kennis had van dubieuze zaken dat niet in goede aarde viel bij zijn meerderen dus opbergen die vent. Na uitgewerkte verdoving wordt ie wakker in een zeer merkwaardig dorpje waaruit ontsnappen bijna niet mogelijk is. Dat dorpje nu is Portmeirion en met de serie in het hoofd most dat natuurlijk ook bezocht worden. Beetje kitserig , beetje Efteling achtig kortom een beetje vreemd.
Na Portmeirion moest er een slaapplaats gevonden worden, liefst niet te duur. Na enig zoeken via de bekende hotelbijbel vond ik Cadwgan House in Dryffyn Ardudwy, ja, spreek het maar eens uit. Zeer eenvoudig en alleen ontbijt , doodlopend weggetje richting strand ( zie foto hier boven ) en 40 m voor Cadwgan House nog ff een spoorwegovergang. Nou en, zou je zegguh , ‘t grappige was dat je zelf de overweg moest bedienen door ( eerst goed kijken ) de hekken aan beide wegzijden te openen, weer opstappen, oversteken, afstappen de hekken weer sluiten. Had de eerste maal mazzel want de stationschef kwam eraan en zei …… rij jij maar, doe ik ze wel weer achter je dicht.
Heb ik nog enkele malen moeten doen want deze Marco Polo besloot in het dorp Kebab te gaan eten en ja alles behalve het hotelletje lag aan de andere zijde van de overweg . Of de kebapper open was wist de hostes niet dus na een kilometer lopen en niets gevonden te hebben maar bij het plaatselijke supertje geïnformeerd . De aardige dame hier liep mee naar buiten en wees waar Kebabhuis zou moeten zijn ( 40 m. verder ) en waar ik heer Yilmaz aantrof in een minicontainer waar wij nog niet het predikaat viskot zouden geven. Alleen afhalen dus ? Nee, hij had achter het hok een berenbank ( steingrovers voor een picnictafel ) staan en daar kon gedineerd worden. Besteld U maar , wij dienen op. Inpakpapiertje als tafellaken, houten vorkje en de tafel was gedekt. Daar zit je dan midden in het dorp 🙂
Het zag er niet uit maar eerlijk ….. ‘t was heerlijk en let nog even op het hompje boven het kunststof bakje want daarvoor kwam Yilmaz nog even uit z’n container. Uitserveren aan tafel heet dat. Een vorkje met …….?? als dessert. Ja, en toen kwam het afrekenen ……….. pinnen ? Nee, alleen contant …. Shit. Maar daar wist Y. wel iet op en drukte een krabbeltje onder de neus met wat cijfers zodat ik e.e.a. kon overmaken. Nou dat werkte voor geen meter, had ook slecht bereik daar maar ook daar kwam het vernuft want via zijn I-phone en de hostfunctie kon ik bij mijn bank komen ( hij meekijken natuurlijk dacht ik nog ) , nou geen punt want dat werkte ook niet. Flappentap pas in het volgende dorp c.a. 7 km verder. Dan maar bij de aardige mevrouw van de super wat kopen, wat meer aanslaan en zo aan de benodigde ponden komen. Ja, dat wilde ze wel maar dat werkte ook niet (??) , terug naar Yilmaz want ik was uitgepraat. Maar wij beiden hadden buiten mevr. Yilmaz gerekend want via zijn whatsapp kregen wij een heus Ibannummer en zie toen was het zo gepiept. Toen nog terug naar ‘t hotel ….. hekken openen, hekken dicht, kortom ‘t was weer een heerlijk avondje. Morgen terug naar Engeland.