De Engelsman met wie ik opfietste de laatste 16 km naar Carlisle had aangegeven toch vooral het cyclepath 72 te blijven volgen omdat dat veel mooier was dan de kortere route welke ik zelf in gedachte had naar Silloth aan de zee. Nou, ……. hij had niets te veel verteld. Een schitterende rit met af en toe een leuk klein dorpje , uiteraard weer de bekende praatjes onderweg o.a. met een al wat oudere man die al pratend constant in de lucht stond te kijken want z’n dochter zou vanuit Manchester naar Canada hier over vliegen. Een leuk theeadres onderweg waar ik voor zeer weinig geld o.a. heerlijke tosti’s kaas/tomaat gegeten heb en uiteraard geflankeerd door lekkere thee. Terwijl ik daar op zat te wachten werd er een groot glas water gebracht en op mijn wat verbaasde blik kwam het antwoord. ” Free of charge sir , every cyclist we offer a glass of water ” Heerlijk land, fantastische mensen. Na nog eens c.a. 20 km gefietst te hebben en nog twee praatjes onderweg was daar opeens een zeearm en had ik bijna de geplande tocht ( coast to coast ) achter de rug. Toch wel een leuk moment.
Met aan de overzijde Schotland.
Nu op naar het plaatsje Silloth alwaar ik bij gebrek aan een betaalbaar B&B-adres een kamer geboekt had in het (volgens de site ) luxe Golf-Hotel. Arrangementen met een golf-clinnic behoorden o.a. ook tot de mogelijkheden maar de voorzitter had geen geruite broek met handycap bij zich dus dat maar later. Ik verwachte een luxe hotel waar mijn fietsje wel zou opvallen tussen Jaguars, grote BMW’s en Range Rovers maar dat viel reusachtig mee. Het hotel verkeerde in enigszins vervallen staat met verveloze ramen en aangetast hout. Ik heb er ‘s-avonds absoluut heerlijk zitten eten en de bediening was behulpzaam en heel attent. Ook heb ik er prima geslapen in een kingsize bed. Waar ik alleen spontaan de slappe lach van kreeg was een mededeling van het management welke zich verontschuldigde voor de nabijheid van een veevoederfabriek waardoor vrachtauto’s voorbij denderden met het nodige lawaai. De beste man had er echter ook een
oplossing daarvoor.
En ja, dan hadden wij ook nog een luxe badkamer, strak betegeld, vast het mooiste deel van het hotel compleet met ligbad en ach ……. een kniesoor die daar op let …………………….
Maar voor de rest ………………… helemaal niets mis mee, nou ja …. ? Tijdens het diner schoof er een tafel naast mij een echtpaar aan welke blij en verrast keken toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. In ietwat gebroken nederlands maar perfect te volgen vertelde hij “Alan” dat ie lang in Zandvoort had gewerkt en nu sinds twee jaar hier weer terug was bij z’n roots. En zij “Joke” was gewoon in MM geboren en was derhalve volbloed Nederlandse die lang in Haarlem had gewoont. Hoe klein is de wereld en hoe gezellig kan ’t soms zijn . De volgende dag was er in het park voor het hotel een show van allerlei oude voertuigen varierend van brommers en fietsen tot auto’s en tractoren. Na dit allemaal aanschouwd te hebben met uiteraard ook hier en daar een praatje op weg gegaan naar de laatste plaats in mijn planning n.m. Workington.
Een kleine 200 jaar nadat de zoon van een timmerman zo nodig beroemd wilde worden (en onsterfelijk ) was er de romeinse keizer Hadrianus die om tegen de aanvallen van picten (de voorlopers van de schotten ) in het noorden van Engeland een muur liet bouwen van c.a. 120 km lang. Die muur staat er op 11 juni 2015 nog steeds, nou ja, niet overal meer en hij heeft ook niet meer de oorspronkelijke hoogte van 6 meter maar met een beetje fantasie ( en dat hebben de Engelsen ) kun je nog steeds zien hoe e.e.a. eruit gezien moest hebben. Nu heb je mensen (?) die het in de kop krijgen om die muur te willen langs fietsen. Engeland he’ dus stromende regen en ja beste arbeiders jullie voelen ‘m al aankomen, de voorzitter kreeg in een zeldzaam geval van energie ook die kriebels in de kop. Nou, het begin is al bekend, fietsje met tassen en een paraplu uitgerust, bootje gepakt (tsjakka, tsjakka, tsjakka, uit welk stripboek heb ik dit nu weer ? ) geland en gaan fietsen. Nou, weinig muur dus, wel hier en daar wat fundamenten van romeinse forten en villa’s van de bevelhebbers, tempeltjes etc. maar geen muur. Enkele dagen stug doorgetrapt waarbij ik bijzonder veel last had van regen en wind, …………..niet dus! Als ik tegen het eind van de middag in de plaats van bestemming van die dag aankwam kon ik geen zon meer zien en zocht telkens de schaduw op. Maar goed ……. vandaag 11 juni na een uurtje fietsen dan toch de muur, toch wel een beetje indruk wekkend.
En zelfs na 1800 jaren kun je je fiets er tegen parkeren zonder dat ie omvalt. Na dit gezien te hebben via cyclepath 72 door gefietst richting Carlisle. Schitterende tocht wederom door een mooi landschap, af en toe een hek openen om bijvoorbeeld een spoorweg te kruisen en vooral niet vergeten dit weer dicht te doen. Op een hekje stond “penalty 1000 pond if you don’t close the gate ” Zelfs een keer een riviertje moeten oversteken via een “fort” oftewel een doorwaadbare plaats, Ja, de voorzitter kwam weer volledig aan z’n trekken, wat een leuk land blijft het toch……
Vervolgens aangekomen in het plaatsje Brampton, bij de plaatselijke super een lunch en melk gekocht vervolgens een bankje in het park opgezocht en vervolgens naast dat bankje (!) de lunch genuttigd. Ik word helemaal gek van die zon en weet niet hoe gauw ik de schaduw moet opzoeken. Ja, ja in Engeland regent het toch altijd, nou niet als ik er ben. Vervolgens op naar Carlisle waarbij ik even buiten Brampton ingehaald werd door een britse mountainbiker met enkel een rugzakje mee, die gelijk oprijdend m’n NL-stickertje gezien had en al fietsend een praatje ( een tsjet heet dat hier ) maakte over het toch wel vlakke Nederland. Aan de voet van een redelijk steile helling gaf ik aan af te stappen waarbij hij in een lage versnelling door trapte. Dat ging niet hard had ik al snel door en na lopend boven gekomen te zijn besloot de voorzitter afdalend de achtervolging in te zetten. Want ja, klimmen met een stadsfietsje is lastig maar afdalen ha ….. laat dat maar aan mij over. Na enkele kilometers had ik ‘m toch te pakken en na een lachend “ you cheating devil “ zijn we samen verder gefietst. In Carlisle aangekomen afscheid genomen , hij naar ’t station en ik naar het hotel. Inchecken en op de vraag waar ik mijn fiets kon laten ………………………………………. ?
Nou gewoon op je kamer voor het bed !
Carlisle is best een aardige stad met leuke winkels, een groot kasteel en een heel mooie kerk. Lekker buiten op een terrasje ( in de schaduw ) zitten eten met een cranberry-achtig ciderdrankje erbij …….. Lekkerrrrrrr !
Het duurde vanochtend lang voordat wij (de fietsers ) van boord konden. Eerst de vrachtauto’s , dan de campers, gewone auto’s en motoren daarna nog enkele losse containers en vlak voor de laatste auto’s ging er een soort interne gangway (ramp) naar beneden en konden de fietsers er af. 10.00 uur aanmeren maar uiteindelijk om 11.00 uur pas van boord. Nou ja, er zijn minder leuke zaken in ’t leven. Tomtom op het fietsje aangezet maar daar had ik niet zoveel aan. De cycleway (72) stond perfect aangegeven, eerst naar Newcastle, da’s c.a. 18km, daar koffie gedronken, sandwich gekocht voor onderweg, geld getrokken en gaan maar weer. …….. Weer ……. ja weer, perfect fietsweer, slechts in het T-shirt , zonnetje in de rug, geen wind, grandioos, paden goed aangegeven kortom wat wil je nog meer. De river Tyne volgend tot buiten de stad en om c.a. 13.00 uur de sandwich, praatje gemaakt met een passant met oude BMW (biker) en op naar Corbridge. Na een mooie tocht voornamelijk langs de rivier met af en toe een klimmetje aangekomen in Corbridge, een heel leuk plaatsje aan de rivier en de kamer opgezocht in de ” Angel Inn ” zie foto’s hier onder.
Ja, en verder valt er niet zoveel te vertellen. Vanavond staat er kipfilet en asperges op het menu en na de koffie gaat de voorzitter naar het lokale danspaleis ……. uuuuhhhhh ??
Fietsend naar het station in Meppel, onderweg de Lidle aangedaan voor heerlijke chocoladebroodjes. Bij het station inchecken, fietskaartje gekocht en tijd over om cappuccino(+deksel) te bestellen, tot zover begon de dag gladjes. Fiets in de ene hand cappuccino in de andere hand op weg naar de lift om op het perron te komen. Edoch …… onderste boven maar zelfs door Stevie Wonder nog wel te lezen een klein brandend lampje met “buiten werking” ………. Ja dat heb ik weer bromde de voorzitter. Dan maar met de fiets (en zware tassen ) de trap af, koffie bovenaan neer gezet, fiets in het geultje, lastig met dikke zijtassen, en downstairs gegleden want de remmen werken dan niet omdat de fiets gewoon veel te zwaar is. Toch wel heelhuids beneden gearriveerd, fiets parkeren, weer naar boven voor de koffie en terug. Op naar de tweede lift, deze werkte wel, fiets naar binnen, koffie naar binnen, knopje drukken, deur sluit, lift gaat omhoog, lift arriveert op perronnivo, deur opent zich …………niet …….. Ja dat heb ik weer bromde de voorzitter. Alle knopjes geprobeerd echter geen response …….. opgesloten in de lift, wel met koffie ……… dat dan weer wel. Intussen kwam de geplande trein aan denderen ( nee da’s gejokt om het verhaal leuk te maken ) wat er wel ging denderen was de lift want die zakte weer doodleuk naar beneden, ja dat heb ik weer bromde de voorzitter. Beneden gekomen het knopjes-proces (daar ging de deur overigens wel open ) herhaald en hup daar gingen wij weer naar perronnivo, dit keer ging de deur wel open , snel de fiets naar buiten, de koffie eruit en het perron op. Nou als dat zo tot aan IJmuiden gaat heb ik het goed voorelkaar dacht ik nog. Maar hoop gloorde ………….. na het instappen met de fiets een praatje gemaakt met twee aardige (ook fiets) dames uit Leeuwarden die op een gegeven moment de leeftijd van de voorzitter schatten ( de schatten ) op 50 jaar !! Nou, ….. A.dam-zuid / IJmuiden op de fiets ging nadien als met vleugeltjes. Tussentijds in Haarlem met JC en zijn collega nog even de broodjes genuttigd. In IJmuiden lang gewacht aan de kade na het inchecken voordat de fietsers aan boord mochten maar ach een babbeltje hier en daar met medefietsers en bikers en dat leed was ook wel weer te dragen.
’t laatste plaatje voor het inschepen. Lekker gegeten aan boord, spaghetti, glas rode wijn en thans dit typende zittend in de bar met koffie en drambuie en op de achtergrond een band die sixties en seventies spelen dus ja de dag kan niet meer stuk voor deze vijftigjarige (??) Dat heb ik dan toch maar mooi weer bromde de eeehhhh ……
Het spreekt mij niet bijzonder aan alsook het geklungel in een zeemlederen broekje met tassen aan je fiets waar nauwelijks iets in kan en een zadeltje als een scheermes. Nee, geef mij die gewone stadsfiets maar met hooguit 7 versnellingen waar een paar flinke krantentassen aan kunnen en klaar. Het echte originele oorsponkelijke werk dus zoals ooit met het krantenwijkje. Uw voorzitter was alweer ruim twee weken thuis dus is het tijd voor de volgende uitdaging. Het idee ontstaan tijdens een terugreis met de motor af Schotland wachtend bij de ferry tussen andere Hells Angels, Satudara’s en No Surrenders. Wij bekeken elkaars motoren en wisselden wat kennis uit wachtend totdat de auto’s aan boord waren toen er op het laatste moment een al wat oudere man kwam aan fietsen met een jawel gewoon fietsje en krantentassen opzij die zich aansloot bij het helmenvolk. Ja, ook hij had een tweewieler. Vragend naar zijn belevenissen vertelde ie dat hij de “Muur van Hadrianus” langs gefietst was van west naar oost oftewel Engeland van coast to coast. Dat nu beste arbeiders sprak de voorzitter bijzonder aan, dat zou ik ook wel eens willen doen. En zo zou het geschieden ……………. nou ja er kwamen eerst talrijke andere vakanties maar nu na het lopen in Schotland en kortgeleden in Engeland kunnen we los. Bij “we” ook een aantekening want ik zou gaan met zus Thea ( haha, fiets met een traprem zonder versnellingen ) maar helaas door ziekte/verpleging van Piet mijn zwager moest zij afzeggen. Begrijpelijk en terecht dus ga ik daardoor dit keer gewoon alleen. Aanstaande maandag met de trein naar Amsterdam en vandaar fietsend naar IJmuiden om er alvast een beetje in te komen. Het worden beschaafde afstanden van nauwelijks 50km per dag want ja we zijn niet gek en aardslui en bovendien het is al het gehele jaar vakantie voor de voorzitter dus ook nu. Ik houd U op de hoogte .
Maandag 18 mei op Schiphol afgesproken met dochter Esther om samen naar Manchester te vliegen. Het was al weer twee weken geleden dat ik met Huyb in Schotland gelopen had dus moesten wij er maar weer eens op uit trekken. Ditmaal met Esther om via kanaaltjes/jaagpaden te gaan lopen van Manchester naar Liverpool. Vorig jaar dit soort lopen ontdekt tijdens onze trip via de Pennineway. Bij aankomst op Manchester-airport regende het behoorlijk dus Engeland waardig. Na de trein naar het centrum, lunchen in de pub en vervolgens de juiste bus gezocht. Op naar het plaatsje Leigh waar onze tocht zou beginnen. Daar aangekomen koffie en een taartje bij Costa en vervolgens het kanaaltje opgezocht. Inmiddels was tijdens de koffie de zon doorgebroken waarna wij dus goedgemutst zonder muts op pad gingen.
Nou ja……. ik had wel een muts bij me maar dat was niet onaangenaam. (Ze leest m’n blogs toch nooit……..) Na een prettige wandelpartij kwamen wij om c.a. 18.00 uur aan in Wigan alwaar een hotelleke geboekt was. Na enig zoeken werd dit gevonden, …………… kamers boven een gezellige pub en niet duur. Nou dat laatste heb ik geweten. Het was er schoon, warm, een redelijk goed bed, prettige douche, handdoeken etc. prima tot zo ver,
echter een klein minpuntje , ………….. de inrichting leek op die van een bordeel, best apart voor een keer maar om daar nou met je jongste dochter te moeten slapen ……………………….. ?
Zeg pap ……….. die kamer heb jij zeker uitgezocht ……….. ja hoor ……….. als oppassende vader krijg je toch overal de schuld van dus dit kon er ook nog wel bij. Die avond fantastisch gegeten bij de buurman ” de hot olive” o.i.d. en de volgende dag ontbeten bij McDonalds (een vakantie mag een paar centen kosten immers) waarbij het inmiddels stortregende. De regenkleding kwam goed van pas evenals de raincovers van onze rugzakken. Halverwege die ochtend zelfs in de hagel gelopen maar ach wie doet je wat als je er op gekleed bent. Kort voor de middag brak de zon weer door en regen hebben we daarna die week niet meer gezien. Na een aantal dagen kanaaltjes langs lopen kwamen wij aan in Liverpool en besloten aldaar de stad te gaan bekijken. Het centrum, the Waterfront, the docks allemaal hartstikke leuk en indrukwekkend. Een topstadje zou JC gezegd hebben. Bij het Waterfront stond ook de geel (flowerpower) geschilderde bus van de Magical Misterytour zoals in de gelijknamige film en de omslag van het dubbel eepeetje welk ik destijds nog in bezit had want ja……….. wie Liverpool zegt zegt natuurlijk ook Beatles. Na hevig aandringen van Esther ( ja ha..) besloten een tweetal tickets te kopen voor de rondtour de volgende dag want ja ook de educatie voor de jeugd moest bij deze trip niet vergeten worden. He’ Pap vertel nog eens van Woodstock ……..??? Nou ………. ik beken het eerlijk ……….. het was gewoon hartstikke leuk, de geboortehuizen van de fabfour, de weg die onderweg naar school (o.a.) genomen werd….Penny Lane, the Cavern waar het na het Hamburgverhaal allemaal zo’n beetje begon , kortom mocht U ooit in de gelegenheid zijn ………………….. de voorzitter kan het U aanbevelen.
Na vorig jaar in Londen al eens over het zebrapad van Abbey Road gelopen te hebben was dit voor mij persoonlijk dan ook zeer de moeite waard. ’s avonds heerlijk gegeten bij een indiaas restaurant aan de rand van Liverpool naast de beroemde renbaan van Aintree ( the grand National ) , een prima hotelletje ook daar in de buurt met dit keer zeer stichtelijke plaatjes aan de muren en de volgende dag per trein richting Manchester (airport) voor de terugreis naar Amsterdam.
Wij schrijven 29 april 2015, in de vroege ochtend (08.00 uur ) lopend met rugzak naar het station in Meppel. Trein naar Schiphol, in Zwolle stapt Huyb in, op Schiphol even Mc-Donallen met koffie, vliegtuig in, 5 kwartier later vliegtuig uit en lopen naar ( c.a. 3 km ) een gunstig gelegen station. Na 5 min. wachten de trein naar het havenplaatsje Ardrossan, daar boottickets gehaald en net voor de gangway opgehaald werd aan boord kunnen piepen op weg naar the isle of Arran. Je verteld het in een zucht maar zo ging het werkelijk ……….. alles sloot mooi aan en een uur later stonden wij op het mooie eiland Arran, ook wel genaamd “klein Schotland” . Vanaf de ferry was de sneeuw op de toppen al goed zichtbaar geweest.
Op naar ons eerste verblijf, een B&B genaamd Rosaburn Lodge van de uitbaters Paul en Leen. Een welkomstbrief in keurig engels had ik reeds in bezit. Kom je daar binnen …… blijkt het een belgisch stel te zijn dus gewoon Paul en Lena. Neemt niet weg dat zij daar schitterend wonen, mooi huis, schitterende grote tuin gelegen aan een riviertje, nee, uw voorzitter heeft wel op mindere plaatsen gebivakkeerd en een gastvrije ontvangst was ons deel.
Bij het uitpakken van onze rugzakken op de (bad)kamer werd mij iets gewaar waarbij direct alles op z’n plaats viel. Dat Huyb als ie een kast opendoet na gebruik daarvan altijd de deur laat open staan was mij en zijn vriendin Enid al lang bekend maar dat de man nu ook nog een roze scheermes uitpakte ………………………. gelukkig hadden we twee aparte bedden waarover straks nog veel meer.
Na een vorstelijk diner in het lokale restaurant en een Drambuie met koffie na, snel de (aparte ) bedden in ter voorbereiding op een ( volgende dag ) ietwat bizarre tocht.
Dat er sneeuw lag op de top van de Goatfell was reeds te zien en dat we daar door heen moesten om de top te bereiken naar het pad daarachter was niet moeilijk te bedenken maar ’t had toch wel wat voeten in aarde/sneeuw werd ons al snel duidelijk. Na een mooie wandeling (licht steigend ) van enkele kilometers begon het echte werk en werd het klimmen. Klimmen werd op den duur klauteren, de sneeuw soms kniehoog en absoluut geen zicht meer van een pad. Ja, de top zou je zeggen maar die kun je op 10 manieren benaderen. Flink waaien daar >800 meter en door maar enkele voetstappen in de sneeuw te volgen in de hoop dat onze voorganger de weg wist, omhoog glippend en glijend. Niet snel maar uiteindelijk na enkele uren bereikten wij de top waar deels de sneeuw verdwenen was en een schitterend uitzicht ons deel was.
Tot zover lastig maar te doen. De lunchpakketjes van Leen deden hun werk en de bedoeling was om daarna over de ridges (bergkammen) naar een andere berg te gaan en daarna af te dalen. Nou dat hebben deze amateur sherpa’s geweten. Geen merktekens, paden of andere aanwijzingen. Door over grote stenen en rotspartijen te klauteren moesten we er achter komen of je aan de andere zijde weer kon zakken.
Een aantal malen hebben we dan ook verkeerd gegokt en moesten we terug om het te proberen via een andere route. Tamelijk vermoeiend maar ook wel een beetje spannend en uitdagend. Via een hilarisch tafereel van mijn amateur sherpa vastgelegd op video welke na afloop verklaarde toch liever in de kroeg te zitten voorzien van goede whisky is e.e.a. bewaard gebleven voor ’t nageslacht. Omkijkend op een gegeven moment dacht ik even wijd-arms Jezus van Nazareth tegen de bergwand te zien hangen echter het bleek slechts ene Timmers uit Zwolle. Om een lang verhaal lang te laten ……….. ?? we hebben het gehaald en na een terugtocht via een dal weer bij de weg uitgekomen hadden we eigenlijk geen zin om nog eens 7 km naar ons slaapadres terug te lopen. Na afgesproken te hebben te gaan liften stak ik mijn duim op en werkelijk twee seconden later stopte er een een luxe 4serie GT met mooie roodlederen bekleding ( de auto was 6 wk.nieuw ) met een aardig ouder stel die ons vervolgens voor de deur van ons onderkomen afgezet hebben.
Na de wat bizarre (loop)tocht eindigend via een lift in een luxe BMW en de volgende ochtend uitgeslapen en uitgebreid Schots ontbeten te hebben jawel compleet met black pudding en haggis ( ik ga ’t echt nog een keer lekker vinden ook ), maakten wij ons gereed om dit keer met complete rugzak te vertrekken voor een tocht van c.a. 25 km over het z.g. zadel van Glen Rosa. Een dwarshelling van c.a. 500 meter hoog maar een peuleschil vergeleken bij gisteren. De afdaling aan gindse zijde ( volgens belgische Leen ) was nog knap lastig en zou je soms beter achterstevoren kunnen doen omdat het in de kloof daar ter plaatse behoorlijk steil zou zijn. Een beetje gelijk kreeg ze al ben ik niet achterstevoren er af gegaan. Een lastige afdaling waar geen eind aan kwam was wel ons deel. Echter ……………. beginnen bij het begin. Onze kamer-en-suite was redelijk luxe en op de tweede dag lagen er zelfs nog twee extra (grote) badhanddoeken naast een zelfs nog ongebruikte. Opgeruimd als ik ben heb ik derhalve drie schone handdoeken opgeborgen in de lade van het badkamermeubel onder de wasbak. Na uitgebreid afscheid genomen te hebben van Leen en Paul , ik dacht dat ik kon lullen maar hier werd ik dan toch glansrijk verslagen. Man wat kan die Paul leuteren, er kwam geen eind aan. Uiteindelijk mochten wij gaan om te beginnen aan onze geplande trip welke zou eindigen bij een goedkoop hotelletje noordwaards. Een mooie tocht door een dal met veel fasanten, de zon scheen, het pad was (nog) goed, we waren c.a. drie kilometer onderweg daar waar na een hek het pad wat lastiger begon te worden toen ik schrok omdat ik een orginele hollandse fietsbel achter mij hoorde. Ik ging opzij om de MTB’er die ik verwachte voorbij te laten gaan, waarschuwde ook Huyb die vooruit liep edoch ………………. wat er kwam, geen MTB’er. Toen ik verbaasd omkeek werd het landschap niet bepaald fraaier. Op een oud roestig fietsje gekleed o.a. in een korte broek welke een kruising leek tussen een afgeknipte pyamabroek, te grote zwembroek en poetslap en crocks met een laf kleurtje aan de voeten was daar onze Paul. Awel menneke wij missen drie handdoeken en daar witte gij vast meer van he’ ? Ik moest even schakelen ……………. Nou eehh Paul in de badkamer staat een badmeubel met een grote lade en omdat we die handdoeken toch niet nodig hadden heb ik ze maar daar in opgeborgen. Reactie van Paulus ………. Ah wel ziede gij, zeg ik nog tegen Leen, Ollanders doen zo iets nie, Engelsen en Schotten die zijn niet te vertrouwen maar Ollanders …. ik het ze het nog zo gezegd ………….. die doen da nie. Nou, opgelost dan, echter een half uur later na uitgebreide verontschuldigingen mochten we weer verder. En eehhh Paul kijk voortaan eerst ff in die lade. Na een driekwart dag lopen klauteren en afdalen kwamen we bij ons hotelletje met 0 sterren waar het overigens wel oergezellig was en lekker hebben zitten eten die avond.
Morgenochtend vertrekt de voorzitter samen met Huyb naar het Schotse eiland Arran om daar de natuur te gaan onderzoeken en het drinken van een lokale drank genaamd Wishky. Wij houden U op de hoogte.
Nou ja, ……. mobiliteit ? Hij rijdt al 20 jaren perfect waarvan 17 jaren onder de kont van de voorzitter. Waar hebben wij het over, nou Elfenbein(tje) dus ………….. Elf wie ? Nou die ivoorkleurige dus, die dikke 1200 die in de winter in de verwarmde garage staat ( we blijven watjes he’ ) en als de zon wat langer gaat schijnen snel te voorschijn gehaald wordt. Die ja, die je nooit in de steek laat, draai die sleutel om en lopen, ook na langere perioden werkloos te zijn geweest. Die ja, waarbij je bij het maken van een rit een grijns op de bek krijgt, onderweg geparkeerd nog steeds positief/verbaasde opmerkingen krijgt van mensen die zo’n type nog nooit gezien hebben. Ja die dikke Beier trekt nog steeds de aandacht wat , laten wij (h)eerlijk zijn, nog steeds ego-strelend is. Na Elfenbeintje regelrecht de hemel in geprezen te hebben ( daar zal ie heus wel een keertje terecht komen , in tegenstelling tot z’n eigenaar ) nu toch even iets wat de voorzitter niet waardeerde namelijk dat vreselijk irritante rammeltje in de linker uitlaat wat toch ( ook na die lasbeurt in Hoogezand ) niet geheel verdwenen was . Via het pas ontdekte BMW-Cruiser forum een adres verkregen (Mijnheer Pajic) in Gendringen waar e.e.a. keurig opengesneden zou worden, aangepast en keurig (rvs) weer dicht gelast zou worden. Een nieuwe uitlaat voor Elfenbein kost al gauw rond 1400 euro dus repareren is de eerste optie. De voorzitter maakte een afspraak en was welkom op zekere dag om 09.00 uur in de ochtend ( klaar terwijl U wacht ) maar even ………. c.a. 120 km rijden via N-wegen betekende dat ik om c.a. 6.00 uur het bed uit moest, rond 07.00 uur vertrekken en eehhhh ja, je bent van de stichting luieren of niet ? Wel dus………….. de middag er voor werd een hotelletje gevonden 5 km van de plaats van bestemming, geboekt en na het diner gaan met de (ivoren dit keer) banaan. Onderweg een keertje gestopt voor koffie en daarmee kwam ook het licht. De steun rammelde in ruststand licht tegen het hitteschiltje van de uitlaat. Ha ha hoe zo rammeltje in de uitlaat. Ik heb de tocht toch maar voortgezet, in het hotel in Silvolde een koffie en een biertje en daarna naar bed. In de ochtend een eenvoudig doch voedzaam ontbijtje en om 09.00 uur voor de deur bij Pajic-racing in Gendringen. Een heel aardige man met heel veel uitlaten, dempers en andere zaken maar ter plaatse in overleg toch maar besloten niet te gaan sleutelen. Een heel mooie rit terug volgde en ach …….. tijd zat dus niet getreurd.
Met aan de overzijde Schotland.
oplossing daarvoor.
Maar voor de rest ………………… helemaal niets mis mee, nou ja …. ? Tijdens het diner schoof er een tafel naast mij een echtpaar aan welke blij en verrast keken toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. In ietwat gebroken nederlands maar perfect te volgen vertelde hij “Alan” dat ie lang in Zandvoort had gewerkt en nu sinds twee jaar hier weer terug was bij z’n roots. En zij “Joke” was gewoon in MM geboren en was derhalve volbloed Nederlandse die lang in Haarlem had gewoont. Hoe klein is de wereld en hoe gezellig kan ’t soms zijn . De volgende dag was er in het park voor het hotel een show van allerlei oude voertuigen varierend van brommers en fietsen tot auto’s en tractoren. Na dit allemaal aanschouwd te hebben met uiteraard ook hier en daar een praatje op weg gegaan naar de laatste plaats in mijn planning n.m. Workington.
