WIJ NADEREN HET (REIS) EINDE !

In de museumwinkel van het Escorial stikte het werkelijk van de dunne boeken, dikke boeken, gadgets en overige prullaria over de vroegere bewoners daar. Er langs lopend was er niet echt iets waar ik belang in stelde en bijna uitsluitend spaans-talig. Ergens in een hoekje lag één zeer dun boekske over het monasterio de San Jeronimo de Yuste. Mondvol voor zo’n blaadje zou je zeggen maar bij mij was de belangstelling gewekt. Want c.a. 120 km naar het westen richting Portugese grens in de regio Extremadura ligt Yuste en in het daar speciaal aangepaste kleine klooster blies op 21 september 1558 de al eerder genoemde Karel V zijn laatste adem uit. Nu ik toch in Spanje ben en bijna zes weken onderweg mag ik die plaats natuurlijk niet missen. Om een uur of vijf , na het burgeroorlogmonument ben ik gaan rijden. Het werd al snel donker en ik had de kortste weg gekozen door de bergen. Uitsluitend klimmen en dalen en haarspeldbochten waren mijn deel en Yuste halen werd het niet, dus om rond 18.00 uren maar eens mijn reisbijbel ( booking.com) geraadpleegd en zie …… als ik een vijf kilometer van de route afweek kwam ik in het dorpje Arenas de San Pedro. Daar was voor € 32,- het hostal Avenida (18 habitaciones con baño ) van Jurriaan Dericks. Ik kwam om 19.00 uur binnen stelde mij voor in het engels en kreeg als antwoord …. praat maar gewoon nederlands hoor, ik kom zelf uit ‘s-hertogenbosch 🙂 . Om 20.00 uur ging het restaurantje beneden open en daar kon ik ook de volgende dag ontbijten. Jurriaan verwachtte die avond geen gasten meer en stelde voor om na achten daar samen te gaan eten. Een gezellige avond volgde met een paar glazen heerlijke Rioja en op tafel verscheen rabo toro ( ossenstaart ) met een salade van tomaat met avocado vooraf gegaan door orejo de cerdo oftewel varkensoor. Fantastisch gegeten, leuke avond en de volgende dag als ontbijt tostado con tomate ……….. op naar Yuste.

Het klooster van Yuste . Er zijn slechtere plekjes om je laatste adem uit te blazen. Karel wilde hier gaan leven als een soort kluizenaar zonder praal en weelde. Wel nam ie 70 man personeel mee waaronder bierbrouwers uit belgië ……. De vertrekken van de ex-keizer zijn sober en niet groot. Een niet al te grote slaapkamer wel met een raam met zicht op het altaar van de naast gelegen kerk. Ook hier had ik zoiets van ……… dit had ik niet willen missen.

Karel doet afstand van de troon , hand op de schouder van Willem van Oranje en knielend voor hem Philips II Wie zijn de overige figuren op dit schilderij ?

Na Yuste een fikse trip van 623 km naar San Sebastian , de volgende dag 679 km naar Orleans in Frankrijk en de laatste dag 723km naar Meppel dat ligt in Nederland. In totaal c.a. 6000 km afgelegd in zes weken dus voorlopig vind ik het wel weer ff best.


HET ESCORIAL

Het klinkt wat overdreven maar echt, hier wilde ik al jaren naar toe. Een gigantisch groot gebouw welk in 1586 gereed kwam in opdracht van koning Philips II en volgens Wikipedia het grootste renaissancegebouw ter wereld. Komend uit Toledo c.a. 120 km rijdend en mij voorbereidend op lange wachtrijen bij de entree want 500.000 bezoekers per jaar. Volgens de tickets-site’s en om snel binnen te komen via hen bestellen af € 35,-/ticket en die van €15,- die waren er zogenaamd ff niet meer. Nou, een kort verhaal lang, voor €9,- kon je zo doorlopen en senioren €6,- . Ik was binnen voor ik het wist en had al plezier voordat ik ook maar iets gezien had 🙂 Drie uren heb ik er rond gezworven en echt niet alle schilderijen bekeken. Indrukwekkend, mega groot, superlatieven te kort heet dat dan, echt ongelooflijk mooi. Een kathedraal enkel voor de z.g. kleine hofhouding . Een bibliotheek, grafkelders voor o.a. Karel V en zijne gade Isabella v Portugal, Philips zelf natuurlijk en diens nakomelingen uit het Habsburgse huis, een graftombe voor de Infantes (adelijke kinderen onder zeven jaar ) , aangetrouwd spul , bastaard zonen kortom allemaal gezellig bij elkaar. 14 grafkamers voor de overigen en als laatste de mooiste waar Philips en ouders etc. zelf liggen. Dan waren er nog de paleizen/verblijven van de Habsburgers als ook die van de latere/huidige Bourbons, Abdij, Universiteit, een Seminarie kortom er kwam geen eind aan.

Zelfs in de grafkamers kun je verdwalen.

Te veel om op te noemen en allemaal megagroot, lang en hoog.

Gezellig liggen hier met vader en zonen. Stom grapje want ook dit vertrek is indrukwekkend als je je realiseert dat dit vertrek een octagon is dus nog drie zijden met 8 sarcofagen erbij.

Het Escorial bezoeken komt voort uit een fascinatie voor historie, je leest een boek of verneemt op andere wijze iets over het verleden en voila daar sta je dan. Zo ben ik ook nieuwsgierig ( als je toch in Spanje bent ) naar de spaanse burgeroorlog die woede van 1936 t/m 1939, republikeinen contra nationalisten. c.a. 15 km voorbij het Escorial in de vallei der gevallenen (Valle de los Caídos) bevind zich een monument ter herdenking van de gevallenen in die burgeroorlog. Tot 2019 was hier ook het graf van de dictator Franco. Ter voorkoming van een facistisch bedevaartsoord hebben ze die maar herbegraven in Madrid. Ook hier wederom gigantisch van omvang, je koopt een ticket aan de poort en moet dan nog zes kilometer rijden. Zo op de foto denk je wellicht ach ja een kruis, beetje groot dat wel. Althans mijn gedachte. Rijd je echter naar de achterzijde en omhoog dan tref je daar een eveneens ( ik verzin dit niet ) gigantische kathedraal uitgehouwen in de rotsen. Een groot plein met bouwwerken er voor en hoe bizar, ik liep daar werkelijk geheel alleen. Geen mens te bekennen, beetje mistig, onderstaande foto geeft een beetje een beeld. Ik waande mij in een magisch-realisme schilderij van Carel Willink

Je loopt een lange grote hal door en komt dan in het kerkdeel. Minstens zo groot als de kathedraal in het Escorial een paar uur eerder. Overweldigend groot allemaal, ik heb hier foto’s en een video van maar zoals wel vaker geven die de werkelijkheid niet juist weer dus laat ik ze bewust weg. Wat ik wel wil laten zien is de anticlimax die ik ervaarde na al dat grootse, overweldigende en dus indrukwekkende van hetgeen je daar ervaart. Ik stond plots voor een apparaat waarbij ik spontaan in lachen uitbarstte en wat mij met enige fantasie deed denken aan heel lang geleden. Je had namelijk destijds een soort van jukeboxen waarbij na inworp van een kwartje een stel aapjes voorzien van bongo’s en andere trommeltjes begonnen met musiceren.

Gooi er een eurootje in en wij branden een kaarsje voor U 🙂

Volgens mij lacht die Franco in z’n graf zich nu nog een kreuk in zijn flikker.


TOLEDO

Een stad waar ik zeker ook heen wilde, zou een heel mooie stad zijn dus daar maar eens een otelleke geboekt voor 2 nachten. Kwam daar om c.a. 16.00 uur aan zo moe als een hond (kan zijn ?) , beetje keelpijn, snotverkouden en ook direct m’n bed ingedoken. Tegen c.a. 20.00 uur toch wel wat kriebels en honger dus met de auto naar het centrum ( hotel 1,5 km ), daar wat rond gezworven, gezellig druk, kerstsfeer, lekker gegeten, glas wijn, koffie en 23.00 uur met een pil achter de kiezen het bed in. Volgende dag, kamer heeft van die rolluiken die alle daglicht wegnemen wakker geworden , hoe laat zou ’t zijn ? 08.00 uur ? 08.30 uur ? Nou ’t was dus over tienen …… scheren/douchen/ontbijten en om 11.00 uur op pad. Tegen de verwachting in was het prima weer …….. graadje of twintig en deze diehard besloot te gaan lopen echter naar later bleek de verkeerde kant op. Stom zou je zeggen maar om in die ommuurde hoog gelegen stad te komen moest je over de rivier de Taag die daar meandert als een loco en daar waar ik dichtbij een brug meende te zien bleek die niet naar de overzijde te lopen , lang verhaal kort ‘k eb c.a. 4 km gelopen om in die stad te komen en toen nog omhoog ( 32 verdiepingen gaf de stappenteller na de middag ) na de middag ?? zekers want met de taxi terug naar ’t hotel, ik vond het wel mooi zo. Volgens die zelfde stappenteller >15.000 stappen gezet of ruim 10 km. Ja, en dan Toledo …….. absoluut een mooie stad, veel smalle straatjes, mooie gebouwen, kerken, synagoge jaha die ook …… toegang koste €4,- waarbij ik nog dacht da’s een koopje , nou ’t blijven joden want was er binnen …? Allereerst pilaren, gevolgd door pilaren en tot slot stonden er ook nog een aantal ……. pilaren !

Nou, daar sta je dan ook snel buiten en ik heb dat dan maar gecompenseerd door naar het museum voor moderne kunst te gaan waar de toegang gratis was en waar ik veel leuke en ook mooie kunst gezien heb, alleen je mocht niet fotograferen, ook niet stiekum, trouwens ook geen mogelijk voor ( a la Noordkorea ) want er liep constant een gids achter je aan 🙂 Wat voor de rest opviel in deze nogmaals heel mooie stad waren de treinladingen ( buslading dekt het juiste beeld niet ) aziaten, ja …… ze zijn er weer, hele drommen achter een parapluutje aan. En waar er ook drommen van waren hoe vreemd ook waren de winkels welke messen, zwaarden, messen en messen verkopen. Gek werd je er van ……. niet op iedere hoek van de straat één , dat zouden er dan vier zijn, nee ……. drie op een rij en meerdere dus per straat. Ik snap daar niets van. Heb ze niet geteld maar ik zou zeker over de honderd gekomen zijn waarbij ik mij dan af vraag …….. hoe kun je hiermee nu in vredesnaam een boterham verdienen. Naast deze winkels lagen er in bijna ieder souvenierswinkeltje ( ook minstens 100 ) messen, zwaarden, hakbijlen en mesjes.

Hoe dan ook Toledo blijft Spanje en wat je hier ook kan is op iedere hoek van de straat lekker eten. Die spaanse keuken ligt mij wel……..goed op de maag getuige de middag ook want daar stond ie weer …… Morcilla frita con queso of te wel bloedworst met kaas. Mij er midden in de nacht voor wakker maken is een beetje overdreven maar ’t blijft lekker.

En zoals al eerder vermeld leuke straatjes, geveltjes en overal restaurantjes met streekgerechten op de kaart.

Toledo was top, jammer van die chinezen maar goed ….. die moeten er ook zijn. Morgen naar San Lorenzo de El Escorial voor het volgens wikipedia “grootste renaissancegebouw ” ter wereld. Het Escorial is één van de Spaanse koninklijke locaties en functioneert als klooster, basiliek, koninklijk paleis, pantheon, bibliotheek, museum, universiteit, school en ziekenhuis. Het complex is 13 hectare groot met meer dan 16 binnenpleinen, 16 kilometer gangen, 86 trapzalen, 4000 kamers, 1200 deuren en 2675 ramen. Zo hè , kun je nog eens naar buiten kijken ( dit laatste stond niet in Wikipedia ).


DIENSTMEDEDELING

Om deze shit in de lucht te houden dien ik jaarlijks een bedrag te voldoen , domijnnaam etc. echter hoe meer van deze pulp hoe hoger het bedrag. Je kunt terug scrollen op deze site tot april 2014 , de datum waarbij ik met pensioen ging en het lanterfanteren begon. Om het financieel een beetje leuk te houden heb ik een groot aantal foto´s verwijderd zodat je nu terug kunt incl. beeldmateriaal tot ongeveer 2021 daarvoor moet je het doen met uitsluitend tekst.


BENIDO(R)M

Ik was inmiddels in alle grotere steden rondom mijn stulpje in Otos geweest. Stuk voor stuk eigenlijk wel mooi of leuk of mooi en leuk maar voor de statistieken moest ik eigenlijk ( nie zo heul veul zin in ) ook Benidom bezoeken, behept met een serie vooroordelen van hier tot Tokyo misschien ook wel een mooie stad trouwens 🙂 een dag uitgetrokken voor Benidom . Niet via de snelweg, het snelst maar een veel kortere weg kronkelend door de bergen. Nou die weg was bonus, prima te rijden, schitterende views, leuke kleine dorpjes kortom bijna een feestje. Vlak voor Benidom nam ik op een rotonde de verkeerde afslag en kwam in het stadje Polop en daar ik gigantisch moest p….. het voertuig op een openbaar gratis parkeerterreintje gezet en even het centrumpje ingelopen. Ik zag een leuk terras met uitzicht aan een steile afgrond, men had een toilet dus cappuccino besteld en op naar de latrine. Nee, flauw grapje want eea was netjes en smetteloos schoon. Bij terugkomst aan de bar een schaal met kleine cakejes waarvan ik er twee meenam en aan de ober liet zien met zoiets van “zet deze ook maar op de rekening” ……..libre señor was het antwoord. Had ik er nu maar vier gepakt …… nee, wederom flauw grapje. Mooi uitzicht, fantastische cappuccino, lekkere cake en het afrekenen was €2,- perfect dus, en nu de laatste kilometers naar Benidom. De moed door te rijden zonk mij in de schoenen bij het zien van een woud met uitsluitend torenflats. 24 verdiepingen of hoger geen uitzondering. Waar je ook reed overal stervensdruk. Een afknapper van de eerste categorie na het zien van al die leuke/mooie steden hiervoor. Als je via tripadvisor zoekt naar de highlights van Benidom staat op nummer één het zwemdorado met wel 10 glijbanen. Nou daar zakt m’n (zwem)broek echt van af. Volgens ingewijden zou er nog een oud stadsdeel rond de oude haven zijn. Nou ’t kan zo wezen maar ik heb het niet gevonden. Wat ik wel vond was een kilometer boulevard met uitsluitend megadrukke terrassen voornamelijk beme(n)st met ouderen der dagen. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoveel scootmobielen bij elkaar gezien en zelfs tweepersoons uitvoeringen . The Benidorm Basterds nou …… ze bestaan echt da’s zeker …… Rondrijdend op zoek naar een parkeergelegenheid teneinde even een rondje te lopen dacht ik …………….. tsja en dan ?? Ach laat maar ook.

Langs de kust omhoog naar Gandia was de bedoeling toen ik na de Benidomshit door het stadje Altea kwam en mij herinnerde dat er via booking.com iemand adverteerde om een rondwandeling te kunnen maken door het leuke witte stadje Altea, kosten €1,- waarbij ik nog dacht …… èèn eurie dat kan toch nooit wat zijn. Nou had ik inmiddels wel honger, druk was het er niet dus ach hier mijn verspaanste cabriootje maar “wel” neergep……… arkeerd.

Mijn verspaanste cabriootje

Op dat moment niet zo helder maar achteraf bleek het een plek te zijn waar de happyfew de terrasjes frequenteerden. Vond een tafeltje naar de zin bij een vriendelijke Manuel (Que ?) voor de jongeren onder ons …… Fawlty Towers. Nee, serieus, was een jonge nette gast die na bezorging van een lekkere Rioja vertelde ( in het engels ) dat er ook voor 1 persoon in tegenstelling tot het menu, Rice te krijgen was. Rice ?? De peseta viel niet meteen maar opeens …… ohh you’r talking about “Arroz” want schoot mij de les van de Alicantegids te binnen ……. Als een restaurant Paella op de kaart heeft ….. niet goed, heeft het restaurant “Arroz” op de kaart direct naar binnen gaan. Nou hij had meerdere varianten, de Valenciaanse met o.a konijn, verschillende met vissoorten en ook eentje met uitsluitend vlees. Die laatste werd het en jongens wat een feestje, zat o.a. mergpijp in. Ook hier binnen geweest ( de leeftijd hé ) en viel het mij op dat het chique ingericht was en dat de aanwezige gasten daar prima in pasten. Terug naar buiten voor de koffie en nog even voor de grap een fotootje gemaakt vanaf mijn prima plaatsje met de gedachte …….. containers aan zee oid.

Op weg naar huis dacht ik nog …………… Een prima begin van de dag maar ook het einde was best heel leuk. Thuis morgen nog een beetje cleanen, wassen en strijken en Zondag 400 km naar het westen richting Toledo.


VALENCIA !

Ja, daar wilde ik nog heen, was er ooit c.a. 12 jaren geleden geweest en wist dat het een mooie stad was met drukke brede mooie avenues en smalle straatjes en pleintjes met gezellige terrasjes/eettentjes e.d. en niet te vergeten heel mooie grote klassieke gebouwen. Nou het was er nog allemaal toen ik het Estacio’ del Nord ( zie boven ) uit kwam met links ook nog even een glimp van het Plaza de Torres oftewel de Arena. Ja gekomen met de trein. Heb een fiets, een motor, een auto en sinds kort een bootje maar vind treinreizen toch wel iets hebben dus waarom in Spanje niet een keertje. Nou dat heb ik geweten. Met de auto naar Valencia kost ongeveer een uurtje rijden, met de trein ruim twee uren waarbij ik toen nog niet wist dat ik ook nog moest overstappen dus ja een beetje gek moet je zijn. Tickets waren via het web snel besteld en keurig uitgeprint , ja ja die printer van €32,- 🙂 was ook hier handig. Eerst met de auto (12km) naar Albaida, keurig om 09.20 uur op het perron(netje) waar om 09.30 de trein zou arriveren, 09.35uur geen trein, nou ja kan gebeuren, 09.45 geen trein , lang verhaal kort om 10.30 uur stond ik er nog had via mijn ingebouwde stappenteller inmiddels berekend dat een enkele spoorrail van las tot las ( niet echt aaneen ) exact 45 meter lang was en dat het perron 4 rails 180 meter lang was en er een aardige jonge spaanse op mij af kwam die vertelde zojuist vernomen te hebben dat er geen trein zou rijden maar dat er een bus ingezet zou worden maar dat dat nog wel een uurtje kon duren. Nou, daar had deze globetrotter ff geen zin meer in. Dus terug naar huis en andere dingen gaan doen. De volgende dag met de nu verouderde kaartjes op zak de trein in, ongelofelijk maar hij was op tijd , met een briefje bij mij in het catalaans ( printertjuhh ) waarom ik met die oude kaartjes reisde. We kwamen na een aantal stations aan in Xátiva waarbij ik er op een gegeven moment achter kwam dat ik nog als enige in het treintje zat. Snel maar uitgestapt waarbij bleek dat de trein tegen een enorm stootblok stond . Ik, als ervaren treinreiziger weet dan dat ie niet verder gaat daar en dus moet overstappen. Op het station in Valencia eerst naar de ticketoffice om e.e.a. om te ruilen waarbij het teveel keurig werd teruggestort op mijn creditcard. En ja, dan kom je dus pfffft dat mooie station uit en kan het feest beginnen.

Jaah, da’s nog eens een postkantoortje, durf je niet eens binnen te lopen voor een lullig postzegeltje.

Nee, ’t koste wat moeite om er te geraken maar dan krijg je ook wat, drukke straten , steegjes, luxe winkels kortom helemaal in m’n element. Geshopt , lekker gegeten, geslenterd , laat mij maar zwalken, behoorlijk druk maar gezellig druk ( zie later mijn Benidorm-afknapper ) , in de middag in een piepklein kroegje bij ’t genot van een rioja een paar (oldscool ) prentbriefkaartjes vol geschreven.

Ja, nou, leuker kan ik het niet maken …………. ‘s-avonds vermoeid maar gelukkig rond tien uur thuis en de mand in


BOU EN CORDA

Bovenstaande uitdrukking vertaald uit het Catalaans betekent zoiets als “gebonden stier” . Na e.e.a. aanschouwd te hebben zou ik het liever “stier pesten” noemen maar dat houd ik dan wel ff voor me. Afgelopen vrijdag besloot ik eens de stad Ontinyent te bezoeken ongeveer 18 km hier vandaan. Aardige foto’s te maken hier maar ’t hield ook niet echt over, veel verpauperde leeg staande gebouwen en een enkel leuk plaatje. Op een plein bij het gemeentehuis gekomen trof ik een aantal vreemde bouwsels, een soort hekken met stevige balken waar ik wel een vermoeden bij kreeg maar toch enige uitleg nodig was.

De volgende middag om 15.30 zou het feest beginnen . Nog wat door de stad gezworven, wat foto’s gemaakt en via een omweg terug maar huis. De zaterdagochtend werd besteed aan ’t lezen van de krant en de pittige zaterdagpuzzel waar ik zo langzamerhand verslaafd aan ben geraakt. Kéb die printer ook niet voor niks aangeschaft natuurlijk. Puzzeltechnisch/interlectueel zat het heel erg mee die ochtend (soms ook wel eens anders ) en hoewel met tegenzin toch maar weer naar Ontinyent gereden. Stuk drukker in de stad nu en overal bier drinkende mannen/jongens en enkele meiden. Tevoren had ik wat gegoogled en wat bleek …….Voor zaterdag zijn de stieren van Amerikaanse afkomst, Chocolatero, met een gewicht van 570 kilo, en Regalado, met een gewicht van 540 kg ……………… what the fuck ….. twee stieren slechts en ook nog voorzien van een soort peniskokers om de hoorns want ja …. je zou eens geprikt worden 🙂 wat een watjes. Ben niet zo’n held maar daar durf ik ook wel tussen te gaan lopen.

Je treft hier overigens wel meer aparte zaken aan want zwervend door een oud deel van de stad kwam ik een beeld tegen waarbij ik dacht …………… Na een avondje stappen en hijsen de volgende dag een spijker in je kop ……… ja ! Dat kan gebeuren , maar je kan ook overdrijven.

Nee, geef mij dan maar mijn rustige dorpje waar af en toe de fanfare langs je voordeur komt onder het motto …………………….. spannender wordt het niet 🙂

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is IMG_3246-768x1024.jpg

ALICANTE

Let op het gezicht in het wapen van de stad Alicante en kijk vervolgens nog eens naar de bergtop op de foto bovenaan. Heb je geen bril voor nodig , zelfs Jules de Corte kon het zien …… Jules wie ?? Stevie Wonder dan voor mijn part. Ook niet goed ? José Feliciano ? Ray Charles ? Nou ja ….. als wij ’t maar zien. Als je bij eerst genoemde dat lidwoord uit z’n naam haalt heeft ie wel initialen zoals niet den eerste de besten. Julius Caesar, Jezus Christus, Johan Cruyff ……. maar goed, eigenlijk hadden we ’t over Alicante. De foto geeft weer een der twee rotstoppen van de stad en in dit geval degene met het door de Moren gebouwde fort erop. De andere top is hoger en is deels gebruikt ooit middels afgraving voor het geelachtige citroensteen waarmee de stad in de loop der eeuwen gebouwd is. Deze ziel had het geluk mee te mogen stappen met een in Alicante geboren en getogen gids die een aantal geheime plekken zou laten zien gelardeerd met wat culinaire ontdekkingen…….. Dat begon in de mercado, zeg maar de hallen van ……. waarbij mij het direct weer opviel ( ben niet zo’n francofiel ) dat het er hier wel zeer schoon en netjes uitzag, geen vieze visluchtjes e.d. kortom Emmanuel M. “eat your hart out” zoals de Duitsers dat zo mooi weten te zeggen ……..? Of uhhhh … ?

We kregen deze jamón te proeven ( €100,- /kilo ) bij Juan francisco Ivora wiens voorouders daar al sinds 1900 ham en kaas verkochten.

Vervolgens met taxi’s naar de rots met “het hoofd” en na uitleg over het schitterende panorama aldaar

via een zeer smalle trap afdalend naar de oudste christelijke wijk daterend uit c.a. 1500 ( na JC uiteraard ) waar zeer smalle huisjes in zeer smalle straatjes mooie plaatjes opleverden.

Na nog verder afgedaald te zijn kwamen we in een oude wijk met allerlei eettentjes waar bij één der zaakjes, de beste volgens Carlos drank naar keuze geserveerd werd en een tapas met vlees of vegetatisch ons deel werd en wij tevens college kregen over gebruik van het woord “paella” . Dat was voor de touristen en als dat aangegeven staat op de menukaart is ’t een slechte tent want de echte Alicanter vraagt dan namelijk gewoon om arroz !

Nadien nog wat rond gezworven in het centrum en op de goudkust waarna de terugreis één aanvang nam zoals dat zo mooi heet en ja als je je culinair hebt bezig gehouden op zo’n dag dien je ook culinair te eindigen vind ik 🙂


MIJN ACHTERTUIN(TJE)

Die titel slaat natuurlijk weer nergens op maar ja, ….. je moet wat ( verzinnen ) ……… dus werd het ……. juist ja …….. en …….. het heeft te maken met mijn ervaring van afgelopen maandag. ‘s-morgens naar Gandia, de dichts bij zijnde stad, aan de kust die van de goedkope benzine, grote supermarkten e.d. De weg het dorp uit slingerd ( perfect geasfalteerd ) over heuvels door een tweetal dorpjes c.a. 9 km naar de snelweg. Die snelweg slingerd klimmend en dalend evenzo door het niet onaardige maar redelijk gewone landschap, een dorp hier, een paar akkers of boomgaarden daar en wat verder weg aan weerszijden bergen. In 25 minuten ben je vanuit het dorp aan de kust. In de middag besloot ik via het dorpje L’Orxa (stond op een touristenkaartje) eens anders naar huis te rijden. Redelijk direct buiten Gandia begon de weg enorm te klimmen en te slingeren met soms een helling van 14% ( voor de ontwetenden, da’s knap stijl ) , in een bocht gestopt, schitterend uitzicht en ver beneden mij lag Gandia aan de kust. Kort daarna een fikse afdaling een dal in en bevond ik mij aan de andere zijde van de bergen van de heenweg. Kunt U het nog volgen ? Een ruig landschap ontrolde zich en ik was inmiddels nog geen acht km. van mijn dorpje. Zo dicht bij alleen je moest het wel ff ontdekken .

Ik had de navigatie staan op kortst ipv snelst en dat was bijna fataal want ik kwam door dorpjes met straatjes van ongeveer 1 auto breed die verder gingen via een onverharde weg, draaien dus maar wat niet meeviel zonder vangrail. Als je hier met een klein campertje of een grote sedan was terecht gekomen was je mooi de sjaak geweest of helemaal achteruit terug. Mooi en ruig en zo dicht bij , ik vond het een beleving.

Onderweg de oogst van de olijven nog ff vastgelegd

En daar was Otos weer in beeld.


SPAANSE CULTUUR

Ik heb wel eens meer via dit medium verteld over ervaringen bij het op zoek zijn naar niet al te dure hotels. Nou hier in Cartagena was ook wel een pietsie apart. Een normaal mens zoekt een hotel in het centrum en bij voorkeur ook iets met parkeergelegenheid. Ik zou verblijven in deze stad voor €72,- voor twee nachten, da’s nie veul en kun je ook van alles verwachten. Het kan nog goedkoper maar dan lig je in ’t een of andere hostel op een slaapzaal en daar pas ik voor. Dus op zoek naar Apartamentos Turisticos Mediterraneo. Nou, in ’t centrum was het niet maar wel op een naargeestig industrieterrein vol met vrachtauto’s c.a. 6 km vanuit het centrum. Parkeren voor de deur lukte wonderwel. Kamer 405 was zoals te verwachten op de vierde verdieping maar de lift werkte dus winst. Kom je in een gigantisch ruim vertrek met na de badkamer twee bedden dan een scheidingswandje van bordkarton daarachter nog een zit/slaapbank waar tegenover een grote tafel aan de wand en twee stoelen. Een megaruimte derhalve want er stond verder niets in. Een behoorlijk ingerichte keuken met koelkast, vriezer, magnetron en twee kookplaatjes, het enige wat ontbrak was een kurketrekker. In de eveneens ruime badkamer met toilet, bidet en ruime douche ook nog een wasmachine. Ik was aan de vrachtwagenzijde binnen gekomen en was stomverbaasd nadat ik de rolluiken omhoog had gehaald waardoor zicht op de achterzijde. Met bovenstaande foto (panorama ) heb ik geprobeerd e.e.a. weer te geven maar vrees dat dat niet helemaal weergeeft wat ik zag. Onder mij een gigantische Mediamarkt, een idem Primark een groot winkelcentrum vier fastfoodzaken een warenhuis uitsluitend voor huisdierbenodigdheden. Zo “huge” allemaal dat ik even aan California moest denken want daar kunnen ze ook aardig uitpakken.

En dit is nog maar de helft !

Zoom in en tel de auto’s . Toch weer eens wat anders , die Ibiza-balcons gaan ook vervelen. Lang verhaal kort, eerste indruk was ‘dat heb ik weer ” finale verhaal “toch ff mooi geregeld ”

Na de ( dit maal uitgeprinte ) zaterdagochtendpuzzle scheren, douchen, aankleden en op naar Torrvieja. Had er een beetje een hard hoofd in maar ik was aangemeld dus toe maar. Torrevieja zelf …… 13 in een dozijn oftewel strand, boulevardje, eettentjes, flatgebouw en heel ver weg nog een beetje centrum.

Om 13.00 uur melde ik mij zoals afgesproken bij het feestcentrum, kreeg een geel polsbandje om en kreeg een in folie verpakt wit rolletje ( soort loempiaatje ) waarvan ik de naam vergeten ben en ging op zoek naar Frans. Na wat zitten babbelen met een stel, van de c.a. 150 gasten waren er ongeveer 149 nederlands op zoek gegaan en vond ik ‘m in de keuken. Later in mooie javaanse kledij , de band speelde al met o.a. broer Louis uit Beilen kortom de sfeer was lekker zoals destijds de “late late Lien-show ” met Wieteke van Dort 🙂 Het eten was fantastisch , gezellige mensen waarmee ik die middag heb zitten kletsen.

Beregezellig maar d’r was geen woord spaans bij 🙂