SLOVÉNIEJUH II

Tsjaaah ,

wat valt er verder te vertellen over Slovenië ? Leuk land, overal vriendelijke mensen, niet bijzonder duur, prima restaurants met heerlijke nationale gerechten en een mooie ruige natuur. Wat ook opvalt is dat alles goed geregeld is, bijna alle mensen perfect engels spreken. Da’s ook wel nodig want het sloveens daar breek je je nek over. Sommige zaken zijn simpel zoals koffie, dat heet hier kava en zo zijn er nog wel een aantal voorbeelden waarbij je ( achteraf ) zegt “ach ja natuurlijk ” maar grotendeels kom je er echt niet uit. Zaporedni soglasniki brez samoglasnikov je za maturanta res pogubno …………. Nou ga er maar aanstaan. Voor iemand die het lanterfanteren tot het hoogst haalbare in het leven verheven heeft is dit geen werk bovendien ben ik op vakantie en bezig met het opsouperen van mijn snipperdagen waarvan ik naar ik hoop er nog minimaal 8760 te gaan heb. Vandaag weer een aantal wandelkilometers afgelegd o.a. in de Blejski Vintgar een soort van Gorges du Verdon maar dan van 1,5 kilometer. Totaal c.a. 7 km lopen dus mooi zat voor deze beroepsluieraar.

Nog ff vijf slagen gezwommen in het Bledmeer ‘s-avonds fantastisch lekker gegeten in de “Old Cellar Bled” waarbij uitsluitend lokale gerechten en Sloveense wijnen te krijgen zijn. Morgen de hoofdstad Ljubljana bezoeken en zaterdag vertrekken (stukkie terug ) naar Oosterrijk alwaar im Drobollach am Faakersee ons volgende stulpje wacht.

P.S.

Ja regen kennen ze hier ook wel maar dan kun je schuilen in een avtobusna postaja


WAAR LIGT SLOVÉNIEJUH ?

Je hebt dus Diepenveen, Hoogeveen, Veenhuizen, Kolderveense Bovenboer en bijvoorbeeld Kolderveen, en niet te vergeten Nijeveen ( gemeente Meppel ) kortom er zijn nogal wat Venen. Op zoek naar Slovenië dacht ik vanuit Drenthe maar eens een stukkie in zuidoostelijke richting te rijden en ja hoor recht onder het oosten van Oostenrijk ligt dat land. In 1991 nog een 10-daagse oorlog waarmee voor zover ik het weet het land als eerste onafhankelijk werd van de Joegoslavische Federatie. Nou ja, kortom, ga vanuit Monnickendam 1202 kilometer zuidelijk via Munchen door Oostenrijk en je komt in Bled aan het …… je raad het nooit ……. het meer van Bled.

Om halftien op Zondag vertrokken ( erg vroeg voor mijn doen ) en na c.a. 850 km vonden we rond 19.00 uur pension Bernardhof in Otterfing ( c.a. 420 inwoners ) onder Munchen. Gedreven door een jong stel, een grote boerderij met 16 kamers midden in het beierse boerenland met de volgende ochtend een prima uitgebreid ontbijtbuffet met door de baas zelf als extra een zacht gekookt eitje opgediend.

Wat mij dan direct weer opvalt is die duitse “gründlichkeit ” . Ruime kamers, solide ramen met driedubbelglas, massieve deuren met degelijk hang en sluitwerk een nette badkamer waar alles naar behoren werkt en zoals gezegd dat ook solide ontbijt in de ochtend. Dan ontkom ik er niet aan ( één van mijn afwijkingen ) e.e.a. te vergelijken met een willekeurig Frans voorbeeld met hier en daar wat vochtplekken, dunne slecht sluitende deurtjes en dito ramen, een doorgezakt bed en een (zeer) petit déjeuner in de ochtend. Ach nou ja zeggen dan de francofielen , dat moet je allemaal voor lief nemen oftewel “comme ci comme ça ” nou flikker maar op met je “comme ci comme ça ” , ik geniet als iemand z’n zaakjes prima voor elkaar heeft en zelfs dat maakt mijn vakantie.

Goed, het gif is er weer uit, dag twee neemt een aanvang en op naar Bled. Vila Katja hadden we de avond ervoor geboekt voor vijf dagen met een fikse korting via Booking.com vanwege het regelmatige gebruik van deze site. We werden verwelkomd door , drie maal raden, Katja, een super aardige Sloveense weduwe die in een grappig engels uitleg gaf m.b.t. ons verblijf alhier. Een huis in een huis want op de eerste verdieping een woonkamer en keuken waar menigeen jaloers op zou zijn alsmede een ruime slaapkamer en badkamer en daarboven nog eens vier slaapplaatsen allen ( zelfs de badkamer ) voorzien van airco-units, twee ruime balcons, een eigen voordeur en de fietsen in de garage. En ja , voor de zeikerds onder U ook alles voorzien van degelijk hang en sluitwerk 🙂

De volgende dag per fiets een rondje rond het meer met onderweg prima koffie en tegen 14.00 uur een eenvoudige lunch met schitterend uitzicht.

Wordt als ik zin heb misschien vervolgd ………………………


SCHUITJE VAREN THEE-TJE DRINKEN

Ja dat schuitje vaarde wel echter aangekomen op de Engelse kust verliep alles iets minder voortvarend. Haha een schip op de wal immers komt niet vooruit en niet alleen een schip !

Maar beginnen bij het begin namelijk “the day before ” toen opa voorzien van de twee oudste gespuisjes beloofd had hen mee te nemen naar het oorlogsmuseum in Soesterberg.

Alleen er naar toe is het al lachen, gieren, brullen.

Ernstige zaken daar maar ’t moet gezegd de inrichting daar is ook best wel kindvriendelijk getuige het videootje en dat maakt de zaken daar lichter verteerbaar dan dat je in eerste instantie zou vermoeden

Ook dit is een oorlogmuseum 🙂
Springen doorgaans niet zo snel in de houding maar wel als er ‘s-avonds gedineerd gaat worden bij “Les arc d’or ”

Ja, en dan nu het fietsen in Engeland. Dat was dus eerst voor mij fietsen naar station Meppel, trein in naar Schiphol en vandaar fietsen naar Haarlem. Heel maf als je op Schiphol als enige met je bepakte fiets in die melée van rolkoffertjes rondloopt op zoek naar de uitgang. Die was overigens snel gevonden en toen maar fietsen naar Haarlem alwaar zus Thea vanuit Schiedam aan zou komen en JC vanuit de binnenstad om ons na de gezamenlijke lunch uit te zwaaien. Inmiddels was het gaan regenen dus in regenkleding en in gietweer de 13 km naar IJmuiden. Inchecken, in de rij gaan staan en voorpiepen bij de motorfietsen. ‘s-avonds aan boord lekker gegeten, ‘s-morgen een uitgebreid ontbijt en de wal op. Vanuit de haven 16 km fietsen naar Newcastle zelf, vieze koffie op een zonovergoten terras, kortom zoals de fransen dan zeggen als ze in Duitsland zijn “So far so good” Toen moesten we nog maar 54 km waar we c.a. 3/4 dag voor hadden. Op zich een peuleschil edoch het werd een festival van fietsen, afstappen, omhoog lopen en eenmaal weer op de fiets een zware ZW-wind pal tegen. Op driekwart van die beroerde 54 km ’t was rond 17.00 uur en aardig op bij Thea, gestopt bij een boerderij en gevraagd of men bereid was ons weg te brengen tegen vergoeding. Dan krijg je dat heerlijke Engeland waar ik van blijf genieten. “Nee, een vergoeding was niet aan de orde en kom eerst binnen voor “a cup of tea” , het blijven af en toe vreemde maar o zo aardige mensen. ‘s-avonds gegeten en geslapen in “the old Coach House” in St. Johns Chapel . De volgende dag verder, maar oh, die ZW-wind was fnuikend, niet echt leuk. Gelukkig een zeer luxe hotelkamer en een prima dinér . De volgende dag weer van ’t zelfde laken een pak. Die inmiddels f…%#& wind werd storm, zo erg dat je zelfs bergafwaards moest blijven trappen anders stond je bijna stil.

Nee, leuk was anders en we besloten halverwege de trein te nemen naar Carlisle. Vandaar uit zouden we van west naar oost de makkelijkere “Hadrians Wall” volgen. In de avond heerlijk gegeten bij een super Italiaans restaurant en de volgende dag op pad. De moed zinkt je dan in de schoenen als blijkt dat de wind gedraaid is en dat je er weer tegenin zou moeten. Dat was de bekende druppel en we besloten terug te fietsen naar Carlisle, vandaar de trein naar Newcastle, ‘s-avonds de boot op en lekker naar huis alwaar ik nu mijn wonden lik ???? wondjes slechts ( op de ziel ) en plannen maak voor nieuwe verten. Morgen naar de BMW-dealer voor een nieuw navigatiesysteem en volgend weekend op vakantie naar waarschijnlijk Oostenrijk en Slovenië .

Kortom druk, druk, druk 🙂