GELUK,GELUK, GELUK EN EEN (ON)GELUK
Nou, het is alweer een tijdje geleden dat er wat geschreven is via dit systeem maar vrees niet want als je zo lui bent als de auteur deze’s dan heb je het druk, druk, druk met van alles en kom je er niet toe om eens even rustig te gaan zitten aan het toetsenbord voor ’t vermelden van de gelukzaligheden welke deze lucky bastard zoal mag mee maken/ondergaan/overkomen/ten deel vallen/doorstaan en mag beleven. Zo, de kop is er weer af , zaten al nooit veel hersens in dus dat dondert niet. Over kop gesproken ……………. zoals eerder reeds vermeld enkele dagen wezen skiën in de buurt van Winterberg. Niet hevig spectaculair daar maar ik als matige skiër had er de handen vol aan. Na een opmerking van Jeannet …….. “je bent de enige hier zonder helm” , ja verdomd , je kijkt om je heen en vind jezelf erg snel een sukkel. Een dag daarvoor nog ( bij het huren van de ski’s ) , ha, een helm, nou ‘k dacht ’t niet. Nou da’s de volgende keer ook snel over. In een ( niet eens zo spectaculair ) bochtje ging Eddy the Eagle ( wie kent ‘m nog ? ) onderuit, tolde een keertje om , twee seconden zwart voor de ogen en opkrabbelen maar weer. Gelukkig was ik alleen dus niemand heeft mijn capriolen gezien want da’s natuurlijk niet goed voor je imago. En ja, die helm komt er wel een volgende keer . Een volgende keer ?? Ja ach, ik doe net of ik het leuk vind dat skiën dus volgende keer wordt het vrees ik Frankrijk of Oostenrijk.
Het leukste van dit soort wintersportbezigheden is natuurlijk na de afdaling een berghutje in en koffie nuttigen met een Jägermeister.
Op dit punt beste arbeiders en overige kanslozen, na het geleuter over wel of geen helmpje bij het skieën sloot ik af teneinde enkele dagen later verder te gaan met deze onzin. Hoe actueel werd e.e.a. want de volgende avond na gezellig een sushi-restaurant bezocht te hebben en gezellig terugfietsend slap leuterend over wie nu de grootste lichtstraal op de fiets had raakten onze sturen in elkaar ( oh hoe dom kun je zijn ) en klapten we beiden met de plaat op het wegdek. Daar waar ik gelukkig met wat schaafwonden, een gat in de broek en een scheef stuur weer snel opstond bleef moppie hevig bloedend uit een hoofdwond lijkbleek op het asfalt liggen. Je schrikt je de pl….. en om ( dit keer ) een langverhaal kort te maken eindigt dit om 12.00 uur ‘s-nachts in het Isala in Zwolle waarheen Jeannet per ambulance gebracht was. Na een scan en röntgenfoto’s bleek het allemaal mee te vallen maar je denkt al snel aan zelfs een helm op je gewone stadsfietsje.
Bij het laatste plaatje pikken we de draad weer op over zinloos niets doen, lanterfanteren en aangename avonturen. Die foto is n.m. gemaakt in het laatst in Nederland gebouwde nonnenklooster in Maarssen. Gebouwd in de zestiger jaren en door de nonnen ( kanunnikessen) van het heilig graf verlaten in 2017. De dag begon met het wegbrengen van de Toyota van bejaarde buurman Theun naar diens nieuwe woonplaats Ermelo. Dit was vooraf gegaan door het overlijden van diens vriend Evert met een ook wel memorabel verhaal waarover ik het echter op dit medium vanwege een zekere piëteit niet wil hebben. Na Ermelo samen met Jeannet naar een cliënt van haar in Maarssen waar zij voor een gesprek een uur uitgetrokken had en ik besloten had dan ergens een koffie en een krantje te scoren teneinde dat uur aangenaam door te komen. Nog nooit in Maarssen geweest maar plots zag ik ( dacht ik ) een mooi te bezoeken landhuis dicht bij de Vecht waar ik ook wel een museumwinkel/koffiestek vermoede. Parkeren, uitstappen, park door wandelen, mooi buiten(huis) gevonden, echter gesloten en ook niet te bezoeken. Wel een bordje met iets over een tentoonstelling en restaurant verderop in het park en daar, bij een doodgewoon groot laag gebouw aangekomen bleek ik de enige bezoeker te zijn. Wat was het verhaal, de tentoonstelling moest nog opgestart worden maar als ik wilde mocht ik door het nog zo goed als lege gebouw dwalen en kwam er dus achter via een uiterst aardige dame ( studie kunsthistorie ) dat dit gebouw ontworpen/gebouwd was door Dom van der Laan in de jaren zestig, deze man was een architect/monnik die meer dergelijke projecten gerealiseerd had. Zoals reeds vermeld verlaten door de nonnen in 2017 maar met nog steeds interessante stijldetails aanwezig bij o.a. het meubilair. Strak, eenvoudig en zeer functioneel.
Na daar na de koffie ook samen geluncht te hebben doorgereden naar Utrecht voor een bezoek aan het Rietveld-Schröderhuis. Eigenlijk bijna onvoorstelbaar dat dit huis gebouwd in 1924 door Gerrit Rietveld geaccepteerd/begrepen werd. Thans er doorheen wandelend zeg je , nou best wel modern maar destijds moet dit bij de meeste mensen een cultuurshock veroorzaakt hebben. Recht toe en aan ontdaan van bijna elke luxe , bijna, want op een zeer grove wijze was er wel centrale verwarming die men elders echt nog niet kende in die tijd. Een spreekbuis vanaf de voordeur naar de eerste verdieping, hoezo intercom ? Verplaatsbare wanden teneinde vertrekken groter of kleiner te maken kortom je valt van de ene in de andere verbazing en dat allemaal in 1924. Zo was voor mij deze volledige dag er een van de architectuur.
En voor de rest deze maand ……………… het gewone werk, krantje lezen, puzzeltjes maken veel dagen per week padellen , de kleinkids te logeren ………….. dat laatste is makkelijk en vermakelijk . Ik heb voorbeeldige klein-nazaten waar je geen kind aan hebt.
