HET ESCORIAL

Het klinkt wat overdreven maar echt, hier wilde ik al jaren naar toe. Een gigantisch groot gebouw welk in 1586 gereed kwam in opdracht van koning Philips II en volgens Wikipedia het grootste renaissancegebouw ter wereld. Komend uit Toledo c.a. 120 km rijdend en mij voorbereidend op lange wachtrijen bij de entree want 500.000 bezoekers per jaar. Volgens de tickets-site’s en om snel binnen te komen via hen bestellen af € 35,-/ticket en die van €15,- die waren er zogenaamd ff niet meer. Nou, een kort verhaal lang, voor €9,- kon je zo doorlopen en senioren €6,- . Ik was binnen voor ik het wist en had al plezier voordat ik ook maar iets gezien had 🙂 Drie uren heb ik er rond gezworven en echt niet alle schilderijen bekeken. Indrukwekkend, mega groot, superlatieven te kort heet dat dan, echt ongelooflijk mooi. Een kathedraal enkel voor de z.g. kleine hofhouding . Een bibliotheek, grafkelders voor o.a. Karel V en zijne gade Isabella v Portugal, Philips zelf natuurlijk en diens nakomelingen uit het Habsburgse huis, een graftombe voor de Infantes (adelijke kinderen onder zeven jaar ) , aangetrouwd spul , bastaard zonen kortom allemaal gezellig bij elkaar. 14 grafkamers voor de overigen en als laatste de mooiste waar Philips en ouders etc. zelf liggen. Dan waren er nog de paleizen/verblijven van de Habsburgers als ook die van de latere/huidige Bourbons, Abdij, Universiteit, een Seminarie kortom er kwam geen eind aan.

Zelfs in de grafkamers kun je verdwalen.

Te veel om op te noemen en allemaal megagroot, lang en hoog.

Gezellig liggen hier met vader en zonen. Stom grapje want ook dit vertrek is indrukwekkend als je je realiseert dat dit vertrek een octagon is dus nog drie zijden met 8 sarcofagen erbij.

Het Escorial bezoeken komt voort uit een fascinatie voor historie, je leest een boek of verneemt op andere wijze iets over het verleden en voila daar sta je dan. Zo ben ik ook nieuwsgierig ( als je toch in Spanje bent ) naar de spaanse burgeroorlog die woede van 1936 t/m 1939, republikeinen contra nationalisten. c.a. 15 km voorbij het Escorial in de vallei der gevallenen (Valle de los Caídos) bevind zich een monument ter herdenking van de gevallenen in die burgeroorlog. Tot 2019 was hier ook het graf van de dictator Franco. Ter voorkoming van een facistisch bedevaartsoord hebben ze die maar herbegraven in Madrid. Ook hier wederom gigantisch van omvang, je koopt een ticket aan de poort en moet dan nog zes kilometer rijden. Zo op de foto denk je wellicht ach ja een kruis, beetje groot dat wel. Althans mijn gedachte. Rijd je echter naar de achterzijde en omhoog dan tref je daar een eveneens ( ik verzin dit niet ) gigantische kathedraal uitgehouwen in de rotsen. Een groot plein met bouwwerken er voor en hoe bizar, ik liep daar werkelijk geheel alleen. Geen mens te bekennen, beetje mistig, onderstaande foto geeft een beetje een beeld. Ik waande mij in een magisch-realisme schilderij van Carel Willink

Je loopt een lange grote hal door en komt dan in het kerkdeel. Minstens zo groot als de kathedraal in het Escorial een paar uur eerder. Overweldigend groot allemaal, ik heb hier foto’s en een video van maar zoals wel vaker geven die de werkelijkheid niet juist weer dus laat ik ze bewust weg. Wat ik wel wil laten zien is de anticlimax die ik ervaarde na al dat grootse, overweldigende en dus indrukwekkende van hetgeen je daar ervaart. Ik stond plots voor een apparaat waarbij ik spontaan in lachen uitbarstte en wat mij met enige fantasie deed denken aan heel lang geleden. Je had namelijk destijds een soort van jukeboxen waarbij na inworp van een kwartje een stel aapjes voorzien van bongo’s en andere trommeltjes begonnen met musiceren.

Gooi er een eurootje in en wij branden een kaarsje voor U 🙂

Volgens mij lacht die Franco in z’n graf zich nu nog een kreuk in zijn flikker.

TOLEDO
WIJ NADEREN HET (REIS) EINDE !