KROATIJA OF KROATINEE ????
Trage starters komen uiteindelijk het verst , hardlopers zijn doodlopers en zo zijn er nogal wat cliche’s. De start was aangenaam maar niet perfect. Een normaal mens begint ‘s-morgens (vroeg) te rijden, wij niet wij plannen het starten om 15.00 uur bij vd Valk in Vianen.
Dat wordt uiteindelijk 16.00 uur want een grieperige zoon met racepoep die harder ging dan z’n pas aangeschafte motor vroeg om een uurtje uitstel. Zelf zou ik met een nieuwe waterdichte roltas op pad gaan echter door een fout bij TNT kwam die een dag later binnen en na geplande vertrektijd, het was regenachtig takkeweer kortom die eerste 777km richting Kempten in zuid-duitsland zouden we echt niet gaan halen. Nog knap dat we ‘s-avonds in een eenvoudig hotelletje even boven Koblenz zaten !
De volgende ochtend aan de ontbijttafel zat een brakke zoon tegenover mij, weinig geslapen, ‘s-nachts gedouched vanwege de kou, ettelijke malen toiletbezoek etc. Nee, een dagje langer hier blijven en terug z’n bed in leek niet verkeerd. Pa ging dus alleen op pad voor een ritje richting Koblenz. Pa wilde de deutches eck zien da’s waar de Moezel in de Rijn uitkomt. Via een mooie weg binnendoor met schitterend weer (nog) bereikte ik die en schaarde mij hoe hemels onder een legioen toeristen welke daar met letterlijk busladingen tegelijk zich lieten droppen. Zelden zag ik een groter gezelschap van validen,invaliden, kromme,dikke, dunne grijs gepermanente oude dames, buikige heren en een assortiment rollators waar als waren het Ferrari’s in Monaco men daar de lippen zou aflikken. Kortom helemaal mijn Utopia of liever om bij de titel van dit epistel te blijven Utopinee.
Die bejaardenboot hierboven fotografeerde ik vanwege een jeugdherinnering. Mijn destijds foute (volgens mijn moeder) vriend Erik was stuurman op zo’n schuit notabene bij dezelfde rederij Feenstra als waarvan deze is. Gelegen aan de Waalkade te Nijmegen heb ik menigmaal aan boord als 19 jarige daar genoten van de rijkelijk vloeiende sterke drank alsook van de daar aanwezige hostessen welke aan boord hun eigen hutten hadden. Erik vertelde wel over Boppard, Remagen en die deutches eck waar hij menigmaal heen moest. Ik wist dus waar dat was maar was er nooit geweest.
Daar waar de Moezel de Rijn ontmoet.
Een beeldje van de een of andere Wilhelm met z’n Isolde markeert de Ecke
Nou, daar dus aan de voet van (achterzijde) die Wilhelm bevind zich een biergarten en daar gezeten in de zon met een stapel nederlandse kranten (zaterdagedities dus extra uitgebreid ) zat deze geluksvogel uitgebreid te puzzelen, te lezen en zo af en toe het rollatorvolk gade te slaan. In de namiddag terug naar de zieke zoon om te gaan Florencenichtingalen en ‘s-avonds moest Pa dus alleen uit eten. De keuze was reuze ( dus niet ), de keuken van het hotel was gesloten maar aan de overkant kon men uitstekend eten volgens onze gastvrouw. Nou prima dan toch …… lands eer, lands wijs is het geloof ik dus dat moest een dikke gepaneerde schnitzel worden mit kartoffelen.
Een zeer gezellig restaurant waar je geen ruzie kon krijgen.
Soep van de dag kostte 2 euro, niet genomen, te duur, wel een heerlijk glas droge witte wijn met uiteraard die schnitzel , een koffie en een ijsje toe en bij het afrekenen zit je ongeveer op veertien euro en lekker …… !
In de tussentijd kwam de vriendelijke serveerster nog vragen of ” die kater” weg must ? Nou nee want we hadden net vriendschap gesloten. Huh …….. jaha halverwege de maaltijd kwam er een veel te dikke kat aan waggelen met maar een achterpoot, hij was gek op schnitzels dus vrienden voor ’t leven.
Die ene poot was z’n enige achterpoot.
Zo gezeten met z’n tweetjes en beide tevreden over het eten dacht ik voor de tweede maal die dag ” wat een geluksvogel ”
Hoezo cliche ?