LULLEN, WORSTEN EN OVERIGE AANHANGSELS.
Het voelt bijna als Adriaan en Olivier, de verhalenreeks van de schrijver Leonard Huizinga over een tweeling die telkens begint met de monumentale trap van het gemeentehuis te Rittenburg waar weinig van overblijft nadat Adriaan iets te nonchalant de Rolls-Royce parkeert en nadat de stofwolken opgetrokken zijn opmerkt . Het gemeentehuis van Rittenburg “had” een monumentale trap.
Ik moest daar even aan denken toen ik vandaag in de trein van Amsterdam naar Meppel onderweg was en weer eens bedacht welk een geluksvogel ik eigenlijk ben met mijn huidig leven. Het vervelende hierbij is alleen dat ik dat al vele malen geschreven heb en telkens hiermee dreig te beginnen. Binnenkort op 13 februari al weer vijf jaren zalig geen flikker uitvoeren. Maar ja, het gaat allemaal vanzelf zoals vandaag waarbij je dan in die trein voorzien van koffie een stukkie op je tablet zit te lezen van Maarten van Rossem’s “In Amerika” een boek waarin hij zich afvraagd wie de slechtste president ooit was en komt tot ( geen recent boek) Bush jr en Nixon beiden m.i. gigantische lullen. Dan denk je automatisch aan de grootste oetlul die thans in “the white house” resideert de megalomane heer Trump welke nog niet zolang geleden stelde dat ie geschikt was en gevraagd zou worden voor welke politieke functie in europa dan ook maar dat ie daar zelf maar vanaf zag. Deze lul verdient het om, het woord valt nog enkele malen, gigantisch voor “lul” gezet te worden. Nu , op weg naar huis realiseerde ik mij dat dit weer stof was voor een aardige anekdote . Laatst was ik n.m. ook in Amsterdam en had de gelegenheid deze “…….” te ontmoeten.
In dit zaaltje aan de Entrepotkade hingen overigens aan de wanden de afbeeldingen van overige “O.Len” en aanverwante zakken zodat ook dat weer een aangename middag opleverde.
Dat ik zelf, niet zonder ironie, ook niet ontkom aan het vleeswarenfestijn getuigd wel het plaatje welk ik schoot, heerlijk lullig taalgebruik toch, tijdens ons tripje van enkele dagen Limburg waarbij o.a. Aken aangedaan werd en wij o.a. op het plein voor de Akense Dom e.e.a. aanschouwden.
Ja, ’t gaat vandaag veelal over vleeswaren maar dat was al aangekondigd. Na eerst onderweg naar Kerkrade ‘s-Hertogenbosch met een stofkam uitgeplozen te hebben ( hartstikke gezellige stad ) was de volgende dag Aken aan de beurt waarbij naast het kledingshoppen en cultuur snuiven het volgende zich voor deed waarbij eerst enige uitleg vooraf.
Toen ik, inmiddels 29 jaren geleden ging werken bij Eromes, leverde ik mijn toenmalige companycar, de destijds blitse Audi 80 ( de huidige A4) in en voor een perfecte start in de nieuwe functie kreeg ik een gebruikte leasebak in de vorm van een Ford Sierra-combi. Toen ik deze uiterst lullige auto zag had ik spijt van mijn overstap maar ja, het contract was getekend de vorige baan opgezegd dus toe maar. Nooit heb ik een waardelozer auto gereden dan deze wezenloos trage diesel ( peugeot 2.4 liter voorin ) die er bovendien ook nog eens niet uitzag. Gelukkig korter dan een jaar waarna een snelle Passat TDI volgde. Trauma’s echter van die Ford-minkukel hebben mij jaren achtervolgd.
Thans in mijn werkkamer ( mooi woord voor iemand die geen flikker uitvoerd) heb ik een kleine vitrine waarin o.a. schaalmodellen van alle auto’s waarin ik heb gereden. Te beginnen met de eerste een heuse Fiat 600, een behoorlijk aantal leaseauto’s, enkele cabrio’s voor de zondag t/m mijn huidige auto. Allemaal heb ik ze gevonden in speelgoedwinkels, op beurzen, op internet, allemaal …………………. behalve die ene, ja die lullige Ford Siera. De auto is zo lelijk dat ie door geen enkele modelautofabrikant gemaakt werd. Menig zaak ben ik in de loop der jaren in geweest om te informeren, wel de sedan RS van deze ugly maar niet de combi. Nu wist ik van veel jaren geleden al dat er in Aken een gigantisch grote winkel is met modelauto’s en zonder er naar te zoeken stonden wij plots daar voor de deur. Ja, da’s ook Akense cultuur dus snel naar binnen ……………….. en ja , je raad het al …………. daar stond die lelijke lullige trage oetlul-uitvoering waarin je in werkelijkheid niet gezien wilde worden. Zilvergrijskleurig exact zoals ik hem gehad heb en peperduur. Nu heb ik naast al dat geluk wat ik al heb in het dagelijkse leven ook nog een vriendinnetje welk werkelijk schatrijk is. En dus krijg ik in februari op mijn verjaardag het meest afschuwelijke kadootje ooit door een vrouw aan een man gegeven.
Eigenlijk helemaal niet zo’n lullig verhaal toch …….. ?