WEG NAAR DE HEL
Inmiddels op Skye in ons mooie huis aan de kust. Recht tegenover ons een toegangshek naar de zee. Steile afdaling en na vijf minuten sta je aan zee waarbij geen strand maar wel grote rotsachtige stenen. Wij hadden al eens vanuit het raam mensen door het hek zien gaan die zeer enthousiast terug kwamen en spraken over de “the Sparcave” een grot die alleen bij laag water ( c.a. 16.00 uur ) te bereiken was. Toegang recht tegen over onze voordeur. Nou, om kort te gaan ……………… we hebben de grot na enig geklauter naar beneden gevonden maar heel eerlijk ……………… spectaculair ? Mwwaah , see for yourself.
Wij hadden overigens prima weer (weer 🙂 ) en voor wie het niet geloofd …….. ook Schotland heeft witte stranden en azuurblauw water waarbij hier onder de bewijzen.
De meute gaat naar Dunvegan Castle, wij vonden ruim 20 pond pp te veel van het goede en reden over een zeer smalle weg c.a. acht kilometer verder waarbij je na nog een wandeling van twee kilometer een strand vind waar ze in Zandvoort jaloers op zijn …………… Nou ja …………..
Drie dagen in een grandioos huis direct aan de kust met drie slaapkamers, twee badkamers en naast de huiskamer ook nog eens een zeer ruime keuken waar ook gegeten kon worden. Geheel voorzien van vloerverwarming onder tapijt (apart ) en zeer warm wat niet echt nodig was. ’t kost een paar centen maar dan heb je ook wat. Enige nadeel, ………….. ’t lag aan het eind van de wereld en om er te komen moest je ruim een half uur rijden op een single-trackroad ( soms stapvoets ) vol met kuilen in het asfalt. Die gaten heb je overigens over geheel Skye en het overkwam ook mij dat ik een band naar de filistijnen reed elders en genoodzaakt was mijn thuiskombandje te monteren en later te laten vervangen door een nieuwe band.
Uiteraard ook hier de nodige cultuur gesnoven onder meer door een bezoek aan Eilean Donan Castle. Waarbij wij ook nog een nederlandse gids tegen kwamen met heel veel jeugdsentiment over o.a. Puch’s , Kreidlers en Zundapbrommers. Maar dat maakte het gesprek niet minder aantrekkelijk.
Inmiddels ivm onze geplande tocht in de bergen naar een gereserveerd hutje welk alleen lopend (c.a. 17 km) te bereiken is, intrek genomen in een hostel aan het Loch Duich ter voor bereiding voor deze tocht. Ook daar moest er geschaft worden en gezien er in Schotland c.a. 10.000 Mc Donalds rond lopen die echter geen van allen een quarterpounder, happy meal of baconburger kunnen bereiden was ondergetekende de sjaak en werd het toveren met chili con carne echter zonder carne 🙂
Na dat voedsel overleefd te hebben de voorbereidingen voor de tocht de volgende dag. Beiden een rugzak met regenkleding ( je weet maar nooit ) , slaapzakken, water, lunch en avondeten en ontbijt en lunch voor de dag daarna voor de terugweg. ‘s-Morgens om 07.30 vertrokken en rond de middag een powernapje en lunch in “the middle of nowhere ” Een schitterende tocht met het nodige klauterwerk maar tegen 16.00 uur die middag bereikten wij ons hutje.
De volgende dag via een andere ook mooie route met tal van watervallen terug waarbij gedurende een c.a. 2 uren helaas onze regenkleding goed van pas kwam en afdalend de grote stenen waar je overheen moest wel soms glad en glibberig waren. Na een aantal uren stap je dan plots in de schapenstront en weet je ……………. de bewoonde wereld is niet ver meer. Bij de auto aan gekomen, verkleden en op zoek naar een laatste hotel. Dat werd het plaatsje Dunbarton vlak boven Glasgow, de volgende dag op weg naar Newcastle in Engeland voor de terugtocht naar IJmuiden. Daar in Newcastle verliep het inschepen zo soepel dat we in “no time” na onze hut geinspecteerd te hebben weer aan dek stonden in een aangenaam zonnetje. In de avond weer een prima diner aan boord en een reis kwam ten einde .
Good bye Scotland.
