PASSEN RIJDEN

Ja, dat is wat ik wel wilde. Heb het e.e.a. gelezen in motorbladen over de kick van rijden langs die afgrond, bochten, bochten en nog eens bochten, echte hairpins zo scherp dat je bijna stil staat en omvalt als je niet op het juiste moment gas geeft.

Inmiddels de Timmelsjoch of in Italiaans de Passo Rombo achter de rug. 2500 meter hoog en gek werd je van de bochten, klimmen, dalen, gassen, remmen maar ozo indrukwekkend. Ik schreef al eerder over onze Harleypipo’s van chapter Oslo welke ik een keer tegenkwam. Gisteren onderweg naar Roberta’s hotelletje de Passo Palade gedaan en ja hoor op een gegeven moment een honderd meter voor mij afdalend een zestal mouwlozen met dikke achterbanden en veel teringherrie, slingerend over de weg in de trant van ” hier zijn wij, en zie maar dat je er langs komt”  het leuke is dan dat ze aan alle kanten voorbij gereden worden want ja, Harley betekent “herrie en matige techniek ” ze proberen je nog wel even te volgen maar geven al gauw op.

Het begon met goed weer.

En vandaag het klapstuk ……oh bibbers……. de Stelvio ! Om daar te komen vanuit Bolzano neem je eerst de Passo de Mendola ( 1363 m ) , vervolgens de Tonale (1883 m ) dan de Passo di Gavia (2621 m) en oh wat een route ……… ongelofelijk, het is dat ie geasfalteerd was anders was ’t slechts een ezelspad, hier en daar letterlijk een auto breed, werkelijk zo smal dat als je een auto tegen zou komen of hij of ik (motor) terug moest. Gelukkig niet mee gemaakt maar spannend was het. Ja, en dan direkt daarna het klapstuk “Passo Dello Stelvio” ( 2757 m) . Ik had de pech dat ik dit klusje gepland had op de zondag dus druk,druk,druk, ik was op weg gegaan met een weersverwachting van rond de 30 graden en had mijn regenkleding, tent etc. In het hotel achter gelaten. Fout,fout,fout.  Nou ja, die tent was niet echt nodig maar de rest ………. Het begon met de foto zoals bovenaan dit epistel. Ik was nog maar net op weg en stond plots in de file. Bij navraag bleek dat de pas om 14.00 uur open zou gaan ( 10 min. later) omdat ie die ochtend afgesloten was vanwege zware regenval. Als dan de hekken open gaan worden eerst de enkele auto’s die voor je rijden ingehaald. Altijd weer spannend want je merkt dat automobilisten die natuurlijk gek worden van die bumberklevende tweewielers doorgaans geen duimbreed toegeven maar ja een keer gaan ze er toch aan. Dan is de weg vrij en krijg je de schifting tussen de racers en de genieters. Ik zelf zit daar ergens tussen. Ik liet een redelijk dikke Ducati voorbij gaan om er vervolgens achter te komen dat ik met enige moeite ‘m makkelijk bij kon houden.  Ook hier een spannende tocht want ik was halverwege de top toen de eerste druppels gingen vallen. De verstandigen onder ons stopten om regenkleding aan te doen maar ja …….. als je die niet bij je hebt heeft dat stoppen ook niet zo veel zin. Hoogstens een fotootje.

Kortom, ……… om een kort verhaal lang te maken, ik was zeikend nat tot in mijn onderbroek en m’n laarzen stonden tot aan de enkels blank. Een beetje overdrijven mag toch wel he’ en wat die bui niet deed doe ik dan wel ( hoezo crypto ?) Tot op de draad dus maar ja bedacht ik…….. natter dan nat kan toch niet dus rijden maar. En toen ik aan ’t eind van de dag (275km) weer thuis was had ik zo iets van

” zo dat hebben we toch maar even gefikst”