SCHIP-AHOY

Al enige tijd had ik de wens om eens een keer mee te kunnen varen met een binnenvaartschip. Bijvoorbeeld de Waal, Rijn of IJssel eens van de andere kant te zien, leuk, maar met name de sfeer aan boord wilde ik mee maken.

Ik had via de squashbaan al eens kennis gemaakt en gespeeld tegen Ariena Hoogeveen. Een dame die samen met haar man John een binnenvaartschip bezit en daarmee 14 dagen per maand de rivieren af vaart met vracht variërend van kolen en kunstmest tot containers en rollen staal.

Afgelopen maandag was er contact met ze en als ik de volgende dag voor 14.00 uur in Manheim 500 km verderop zou zijn kon ik mee voor een reis naar Antwerpen met een afgeladen schip met containers.

Dinsdag dus maar vroeg op althans voor een pensionado (06.45 uur) de dag ervoor broodjes geregeld en knallen maar.  Om 13.00 uur  na twee tussenstops voor koffie en tanken was ik voorbij Manheim aan de Rijn waar het schip “Threant” geladen werd met containers.

De brommert in de takels.

 

Na het laden van de laatste container  werd mijn brommert aan boord gehesen en konden wij vertrekken. Een mooie hut met badkamer stond ter beschikking en na een verfrissende douche, (buiten was ’t inmiddels ruim 28 graden) heb ik mij verkleed en gemeld in de stuurhut van waaruit men het laden van de containers ook gecoördineerd had.

110 meter lang is de Threant en als dit schip de haven uitdraait met 144  containers die per stuk tot c.a. 27 ton kunnen wegen en vervolgens wendend in de sterke stroom van de Rijn komt dan is dat voor een landrot zoals ik best een sensatie.  De stuurhut is best  indrukwekkend met acht schermen voor radar, GPS en camera’s etc. De bediening van motor en boegschroef resp. 1900pk en 700pk gebeurd met twee kleine soort van sticks, kortom je kijkt je ogen uit.  Voorts aanwezig daar een bureau/werkplek, een keukenhoek, een c.a. 6 persoons eethoek en veel koffie.

Een deel van mijn hut met douche en toilet.

 

De laatste container wordt geladen.

 

 

 

 

 

 

 

Nadat we een tijdje op weg waren werden wij ge-enterd door de narcoticabrigade waarbij ik direct besloot m’n hoesttabletten over boord te zetten. Want ja, je weet maar nooit.

Wij worden ge-enterd.

Kijk je even raar van op als er plots een  tiental bewapende mannetjes aan boord klimmen komend vanaf twee zeer snelle speedboten maar bij navraag bleek het om een oefening te gaan en had men keurig van te voren toestemming gevraagd aan de schipper.

Onderweg varend op de Rijn mooie landschappen, passerende schepen en voor mij als landrot in de stuurhut de mogelijkheid om overal vragen over te stellen zoals over bakens, communicatie met passerende schepen, techniek ……. kortom alles werd beantwoord in een relaxed sfeertje.

In die stuurhut worden ook de maaltijden genuttigd want ja er wordt natuurlijk gewoon door gevaren. Wat bij mij ook best wel indruk maakte was bijvoorbeeld het binnenvaren in een sluis. De Threant is 110 meter lang en als je dan meemaakt hoe zo’n kolos met soms slechts een handbreedte tussen wal en schip naar binnen gestuurd wordt m.b.v. diverse camera’s/beeldschermen en jij meekijkend over de schouder van de schipper dan is dat zonder meer indrukwekkend.

Via beeldschermen de sluis in.

 

Volkeraksluis

 

 

 

 

 

 

 

 

Varend via Rijn en Waal de Moerdijkbrug passerend alleen nu er onderdoor, kom je bij de Volkeraksluizen en volgt het laatste traject naar Antwerpen. Daar in de haven moesten op verschillende plaatsen de containers gelost worden waarbij gewacht moest worden op toestemming. Tijd over dus om de Antwerpse haven vanaf een speedbootje te gaan bezien.

Schipper en lichtmatroos.

 

Ook een leuke ervaring waarbij je je tussen die grote zeeschepen in wel erg nietig voelt.

Een dinsdagmiddag aan boord gestapt bij Ariena en John en vrijdagmiddag vanuit Antwerpen met de motor terug naar Meppel waarbij ik rond 17.00 uur thuis was en weer een heel, heel leuke ervaring rijker.

 

HET LEVEN IS GOED OP HET BRABANTSE LAND
WEDEROM BELLA ITALIA